12 «Шимди фелестинлилер Гилгалгъа уджюм этеджек, мен исе РАББИге мураджаат этмедим», – деп тюшюндим. Шунынъ ичюн къурбан чалып якъмагъа къарар эттим, – деди.
Эр ким зорланып я да меджбур олып дегиль, юрегинде ниет эткенини берсин. Алла къуванчнен берген адамларны севе.
Сизлер айтасыз: – Янъы ай тездже кечсин! Биз ашлыгъымызны сатмагъа истеймиз! Раатлыкъ куню тездже кечсин! Богъдайымызны сатувгъа чыкъараджакъмыз, ольчюни уфакълаштыраджакъмыз, фиятыны арттыраджакъмыз, ялан ташларны къулланып алдатаджакъмыз.
Ер юзюнде яшагъанлар Сенинъ ёлунъны бильсинлер, къуртарувынъ акъкъында бутюн халкъларнынъ хабери олсун!
Шу куню о ерде РАББИнинъ огюнде олгъан эдомлы Доэг адлы Шаулнынъ бир хызметчиси, чобанларнынъ башлыгъы бар эди.
Амма Смаил онъа: – Сен не яптынъ? – деди. Шаул: – Мен халкънынъ къачкъаныны, сен исе бельгиленген вакъытта кельмегенинъни, фелестинлилернинъ Микмаста топлангъаныны корьдим де:
Смаил Шаулгъа: – Ахмакъ шей яптынъ, чюнки Алланъ олгъан РАББИнинъ санъа берильген эмирини беджермединъ. Беджерген олсанъ, РАББИ сенинъ Исраильге япкъан падишалыгъынъны даимий этер эди.
Саба эрте турып, Смаил Шаулнен корюшмеге кетти. Смаилге, Шаулнынъ Къармелге барып озюне абиде къойгъаны акъкъында ве Гилгалгъа кеткени акъкъында хабер эттилер.
Смаил Шаулгъа: – РАББИ ичюн, бутюнлей якъылгъан айванлар ве бахшышлар Оны динълемектен хайырлымы? Динълемек – къурбандан яхшы, эмирге бойсунмакъ – къочкъарнынъ ягъындан яхшыдыр, – деди.