14 ве онъа: – Сен не вакъыткъадже сархош юреджексинъ? Шарабынъдан айын, – деди.
Эр бир къозгъалув ве ачув, гъазап ве къычырув, ифтира ве эр бир яманлыкъ сизден узакъ олсун.
Шунынъ ичюн, яланны четке ташлап, эр биринъиз озь якъындакилеринъизге догърусыны айтынъыз, чюнки биз бири-биримизге бир беденнинъ азалары оламыз.
Эй, дембель! Сен не вакъыткъадже ятаджакъсынъ? Юкъунъдан не заман уянаджакъсынъ?
Агъзынъдан ялан сёзлер чыкъмасын, айнеджиликни узакъ ташла.
Мукъаддес булунгъан еринъде Сени корьгеним киби, къудретинъ ве шуретинъни корьмеге истейим.
Къудретлиге айлансанъ, янъыдан котерилирсинъ, тек яманлыкъны чадырынъдан узакълаштыр.
япкъан гуналарынъны озюнъден узакълаштырсанъ, акъсызлыкъкъа чадырларынъда булунмагъа ёл бермесенъ,
– Даа чокъ ойле айтаджакъсынъмы? Сёзлеринъ бошуна уфюрген ель киби.
Эписи Мукъаддес Рухкъа толдылар ве Рух оларгъа муим шейлер айтмагъа берген къабилиетинен эджнебий тиллерде лакъырды этип башладылар.
Башкъалары исе масхара этип: – Олар татлы шарап ичип тойгъанлар, – дедилер.