4 Бизим ишимиз ичюн аш ве сув алмагъа акъкъымыз ёкъмы?
Биз не сизлернинъ, не башкъаларнынъ, – ич бир адамнынъ макътавыны къыдырмай эдик.
Бу эвде къалынъыз ве оларда олгъаныны ашап-ичинъиз. Чалышкъан адам акъкъыны алмагъа ляйыкътыр. Эвден-эвге кечип юрменъиз.
Агъа-къардашлар, сиз бизим агъыр ишимизни ве къыйынлыкъларымызны мытлакъа унутмадынъыз: сизинъ ич биринъизге агъыр кельмесин деп, биз гедже-куньдюз чалышып, сизге Алланынъ Къуванчлы Хаберини бильдире эдик.
Иманда огренген оны огреткен адамнен озюнинь эр бир яхшы шейинен пайлашсын.
Ёлгъа не торба, не эки дане урба, не аякъкъап ве таякъ биле алманъыз. Чалышкъан адам озь отьмегини къазаныр.
Мен ич кимсенинъ кумюш-алтыныны я да урбасыны истемей эдим.
Мени соргъу япкъанларгъа бойле джевап берерим.
Кунь баткъан сонъ ве о, эляллангъан сонъ, о, азизликлерни ашамагъа мумкюн. Шу – онынъ ашыдыр.