38 ஆ சமெயாளெ ஏசு தோணித ஹிந்தாக ஒந்துபக்க, தெலெகணி பீத்து கெடது ஒறங்ஙிண்டித்தாங்; சிஷ்யம்மாரு ஏசின ஏளிசிட்டு, “குரூ! நங்க ஈக நீராளெ முங்ஙி சத்தண்டு ஹோப்பும், நினங்ங நங்களபற்றி பேஜார இல்லே?” ஹளி கேட்டுரு.
தெய்வ நிங்களமேலெ தும்ப அக்கரெ உள்ளாவனாயி இப்புதுகொண்டு, நிங்கள பேஜார ஒக்க தெய்வதமேலெ பீத்துடிவா.
ஆ தொட்ட பூஜாரியாயிப்பா ஏசிக மாத்தறே நங்கள புத்திமுட்டும், சங்கடம் கொத்துகிட்டுகொள்ளு; அவங் ஈ பூமியாளெ மனுஷனாயி ஜீவுசதாப்பங்ங தென்னெ எல்லா விததாளெயும் நங்கள ஹாற தென்னெ கஷ்ட சகிச்சாவனாப்புது; எந்நங்ங, அவங் ஒரிக்கிலும் தெற்று குற்ற கீதுபில்லெ.
அம்மங்ங சிஷ்யம்மாரு ஏசின ஏள்சிட்டு, “எஜமானனே! நங்கள காப்பாத்துக்கு; இல்லிங்ஙி நங்க ஈக நீராளெ முங்ஙி சத்தண்டு ஹோப்பும்” ஹளி ஹளிரு.
அம்மங்ங சிஷ்யம்மாரு ஏசின ஏள்சிட்டு, “எஜமானனே! எஜமானனே! நங்கள காப்பாத்துக்கு” ஹளி ஆர்ப்பத்தெகூடிரு; அம்மங்ங ஏசு எத்தட்டு காற்றினகூடெயும், கடலினகூடெயும் “ஒச்செகாட்டாதெ அடங்ஙி இரிவா” ஹளி படக்கிதாங்; அம்மங்ங காற்றும், கடலும் அடங்ஙித்து.
அந்த்தெ ஏசு, எல்லா விததாளெயும் தன்ன ஜனாக ஒந்து அண்ணனாயிற்றெ இப்புது முக்கிய ஹளி கண்டாங்; ஆ வகெயாளெ சத்தியநேரு உள்ளாவனாயி தெய்வாக சேவெகீது, தன்ன ஜனதமேலெ கருணெ காட்டத்தெகும், ஒந்து தொட்டபூஜாரியாயிற்றெ இப்பத்தெகும், தெற்று குற்றாக பரிகார கீவத்தெ கழிவுள்ளாவனாயி இத்தீனெ.
அல்லியாப்புது யாக்கோபின கெணரு இத்துது; ஏசு நெடதுபந்தா ஷீணதாளெ ஆ கெணறின அரியெ ஹோயி குளுதாங்; அம்மங்ங சுமாரு ஹன்னெருடு மணி ஆயித்து.
எந்தட்டு ஆக்க, தங்கள சிஷ்யம்மாரின ஏரோது கச்சிக்காறாகூடெ ஏசினப்படெ ஹளாய்ச்சுரு; ஆக்க ஒக்க ஏசினப்படெ பந்தட்டு, “குரூ! நீ சத்தியநேரு உள்ளாவனாப்புது ஹளியும், தெய்வகாரெபற்றி சத்தியநேரோடெ நங்காக ஹளிதப்பாவனாப்புது ஹளியும், ஆளாநோடி கூட்டகூடாவனல்ல ஹளியும் நங்காக கொத்துட்டு.
அம்மங்ங பயங்கர சுள்ளிகாற்றும், தொட்ட தெரெயும் எளகி மறிஞ்ஞு, தோணியாளெ நீருஹுக்கி தோணி முங்ஙத்தெ ஆத்து.
அம்மங்ங ஏசு எத்தட்டு, காற்றின படக்கிட்டு, கடலா நோடிட்டு, “எளகி மறிவாடா ஒச்செகாட்டாதெ அடங்ஙிரு” ஹளி படக்கிதாங்; அம்மங்ங காற்றும் அடங்ஙித்து, கடலும் சாந்த ஆத்து.