Kani ndáà síná Hala tɛ́ɛ́, kɛ a ke ndu biilu bɛnda le ndu Hala-o le, a mel ndu balika le. Mí yiyannda ndalan la luei nda o laasianndo nin, mí kɔlta ndala idiɔmndan la luei nda o ɲumndan nin.
Vanaa kan a tiwba mà dimi maa a sínà Hala, kɛ mà kɛɛ ndu o dɛnnda ndalan nin. A nɛinun bɔɔ vannda, vanaa nila kalua nda co ni, a tiwba dɛnɛ kɛndɛ kɛ́-kɛ̀ tosaa le.
Vanaa nia dɔwnun yɛɛvɛ le sina lepɛŋndo. Le tùú niaa kɛɛ le ya sinaa-o, ya bɛɛ i co niaa ɲindɔɔ ikɛi, la ve lɛnin o vali solia lasálà nuu nin te. Mɛɛ niaa pɔɛɛnun tɔŋ Hala niaa yɛ, ya bɛɛ i co cuavaa niaa pɔɛɛnɔn lende.
Kɔltuw Hala-o cɔmnun ceen fulaa o halataala le dɛnnda vɔɔnndan kpow a le dɛnɛ sandaa lepɛŋ vanndacieea co tosaa-o. A co toɲaa vionɔɔ a dɛnnda vɔɔnnda nda co tosaa lan.
«Diɔmnda vanaa nia co lekɛ́ndɛi ni, a sina ya le, cuavaa kindu kɔl te-a nda co ni. Ɲɛ-pɔmbɔ bɛɛ a nɔ kɔlkalu le, le dɛnɛ vɔɔndo tosaa daama nda kendu kɔl ni, kɛ a sina dɛnɛ kɛndɔɔ tosaa le.»
Lelan Hala mal nda ni, má del yeemɛi vɔɔŋii tuisi nda siɛmbulan-nde kɔɔli, kani laandua ndaa co lɛ kpelemɔɔsaa tosa mɛɛ vanndacieea bɛnda le tosaa yɛ le.
Má tosa maa lapɔɛɛnɔn, maa o co nin lɔ́ɔ́ levil, mí Hala cɔaw halataalaa a lɛŋnden a sɔɛi ndɔɛi. Mí lɛŋnden le fula o mɛnndan nin, mí le sɛyan a man, mí le tosan o sɔɛi Hala-e ken nin.
Kani telen ya va balɔɔ o kobi niaa nin-ndo, mí tofa sooluula niaalan. Mí komal bɛɛ fonda-loamaa-lasálàá pum a sɛvaa ho lecoo aa: ‹Le hala vana sina loo›. Ɛ̀ɛ̀ nduyɛ, o niaa co kon piɛiyo la sina ndu loo, sɔɛi ndɔɛi ya co niaa tiiyilallo ho nuaa ni.
Mí Mɛlɛka ca maa kɔlvesɛi vanndacieea va hiovɔɔ laci o ceendo coo tuŋ, mó ca maa lepalaa-lepala, yiyannda vɔɔnnda va nda o lakɔl-tan la va nda lueiyo o dɛnɛ vɔɔndo nin.