Pembon co kɔlan a puusianndo ndu o labɛngunin, bóltan la co kɔlan a tɛɛndiaa ndu laci mɛɛ dukpaa tenga o yinndekɔɔ nuaa yɛ a mɛɛ mɛnndan ma toal nɛɛ feke-fekea nuaa yɛ.
Pembon co nɔm cɔu mì n va ɲiiyaa, Piɔɔ bɛndu-bɛndoo hin súlùlù mò va siaa. Mɛmma bɛnduma nɔ lamɛɛlu lean ma co kuŋndo, ma co tindian heeloo háá o halataala.
Mí kumnde mial pembei Sinai, kani Mɛlɛka ndóò tol lon o yinnde bɛndulen nin. Mí kumnde va helɔɔ mɛɛ i fula o tóndó bɛndu leyinndo nin nuaa yɛ. Mí pembei kpow i hiilun voku-voku.
O sanga nuu nin, mí ɲuna Mɛlɛka le malaa sɔlaa, mí yonnda kpélén Hala nuu o lani. O lo o cɛi ndɔ lemasaa nin, mó tuɛi ya diom, mí diom nuu tiiya ndu o lani.
«Le kɔlɔ kon Mɛlɛka tuulu kɔl a vanaa ndɔa ni, mó heelu ba ndɔɔ, mó lɔaa nda, mí pembon ɲiiya, mí vannda cɛɛlun, má vu, mɛɛ bil basaa va o nɛila bɛndulan demullo nuaa yɛ. Kɛ hali a kon kpow, kɔltuw Mɛlɛka-o ɲulul-lɔ le, ba ndɔɔ co vɔ o siɛndiaa le lɔɔ.
Lɛŋnden le hiilun mɛɛ vana mɔiyan ma co o hɔl-lo siɛɛliaa nuaa yɛ. Lɛŋnden le yɛmban mɛɛ kuuvo yɛmban nuaa yɛ, haki ndɔɔ co ndu coo mo va ndu kindilaa. Lɛŋnden le komba, le cen-ndɛ le.
‹Nɔm pembii bɛnduei he, yɛɛ nɛ n co yɛ Sorobabɛl o hɔl? O co nɔm pesi mà siŋnun dɛngbɔɔ. O handunin pow lebollo o vɔkɔ-vɔkɔ biilaa nin, mì vannda va dimio aa: Biiloo co le powvo ho! Biiloo co le ndu!›
Kɛ Mɛlɛka, Hala kpeekpeiyo o co ni, Hala nɔ yoomoo o ba-o, masa co le lɔ́ɔ́-lɔ́ɔ̀-o. Te o tambu pɛ kɔllo, lɛŋnden le ɲiiya, vanndacieea nɔla kɔl ndɔ tuwvo simullo le.
Suwva o peelo a yowva coocoo a ɲiiyanin ya o hɔl. Visia yondoo nin a ɲaa pɔm-pɔmbɔa kela lɛŋ-nda bɛɛ ɲiiyanin, hali vanndacieea co o lɛŋnden coo-a kpow bɛɛ a ɲiiyanin. Pembon koombiaanin, mì powta yɛ́ndɛ́la feke-fekelan la deli, kpakilan kpow la koombiaanin.
Maalii, Mɛlɛka-Nɔ-Kpaayaa-Kpow-vo co lɛŋnden pilanndo mi le va tengaa mɛɛyɛɛ. Vanaa co icali o lɛŋnde kalalen nin-nda kpow, a co o dɛnɛ palaa nin. Lɛŋnden kpow le co helɔɔ cɔfuu maa mɛnndan Nil o peelo. Le co vɛlɛ tolɔɔ maa peo Nil, o co Esipte-o.