«Diɔmnda vanaa nia co lekɛ́ndɛi ni, a sina ya le, cuavaa kindu kɔl te-a nda co ni. Ɲɛ-pɔmbɔ bɛɛ a nɔ kɔlkalu le, le dɛnɛ vɔɔndo tosaa daama nda kendu kɔl ni, kɛ a sina dɛnɛ kɛndɔɔ tosaa le.»
Kani te i hiw pɛ sɔlaa, i kɔɛ le nɔm pɔɛɛnɔnndo, i ɲuna dɔ́ɔ́ aa: ‹Nɛ̀ɛ́ co yɛ Mɛlɛka?› Te i hiw vɛlɛ pɛ vaa bala fondo, mì yɔŋ vuilen, i ke nɔm Hala nuu diola vɔɔnndan.
Mí vana mandaa bolofaa kon ɲunan o kɔl ndɔɔ nin aa: ‹Vɛ̀ɛ̀ ya tosa yɛ? Kani vana ni bɛndoo co ya ɲɛm ndɔn faŋa o ba? I nɔ yɛ mayoomu mì tosa vali yondo le, nduyɛ siɛmbulan la co ya vɛlɛ le vannda ɲɔɔn piɛiyo.
Mì dimul niaa, la nuwviaa canyan a bolofaa ceen hui ho vana-o, haliko lɔ́ɔ́ o cuunin niaa o ba-o, caaŋaa niaa kan a luei niaa o calta fɛɛn-fɛɛnndan nin.