A toɲa, vana co ndu tɛɛmbuu-o co nin ndu kpɛɛlun. O co lakɔ ndu delɔɔ coo, mò diw kuubaa ndɔa, mò yimi kpaasiaala ndala cɔw lan. Kani Mɛlɛka co vana caa màá mingio, mò sala vana-vana mɛɛ o bɛnda yɛ ni.
Mɛlɛka dimi aa: «Kiolun yiinde, mà viow, hel o pembon coo mà cɛɛŋun! Niaa vannda paalen nden hau, niaa tuulu ya kɔllo ni, i yeema lɛ niaa le, i kɛɛ niaa.
Kani la tofa vɔ, Mɛlɛka co fulaa o calta ndɔlan nin le vanaa co o lɛŋnden coo-a soŋɔ̀ɔ́, le dɛnnda vɔɔnnda ndalan. Lɛŋnden le solinin kooma deli lecoo-an ceen vakpa, le vin ndɛnin vanaa nda diw lecoo-a le.
La baŋ vulan ɲɛm mun o labɛngunin te, la sooluu mun te. Kani ya Mɛlɛka Hala niaa, Hala paŋalaa ya co ni. I soaŋ cuavaa vanaa nɔ nɛyɔn nuu-a le hakila fuɲaa ndaa, i soaŋ cuavaa ndaa háá o lambi yàándɔɔ, háá o lambi hiɔɔlundɔɔ bɛɛ.
O kon masaa dimulnin a vanin ndu o ba kɛndɔɔ coo-a aa: ‹La hun, niaa Fuɲa nuu dɔw duaa-a. La hun mì la sɔla Masalen kɛ́ɔ, masale toosian le niaa kabi o ceendo cɔvɔɔ len.