Má tosa maa lapɔɛɛnɔn, maa o co nin lɔ́ɔ́ levil, mí Hala cɔaw halataalaa a lɛŋnden a sɔɛi ndɔɛi. Mí lɛŋnden le fula o mɛnndan nin, mí le sɛyan a man, mí le tosan o sɔɛi Hala-e ken nin.
Maa mɛɛ o sɛvan yɛ aa: «I siinguu nɔm fuɲaa le vanaa-mangalaa-isɔɔa bɔɔ-bɔɔ». Fuɲa vanaa kan o co vana o laalan-ndo o hɔl ni, Hala pɛɛn. O yɔngu vanvílɛ́iya yoomoo, mó tosa mí ɲɛm co lon fula.
La heelu vɔ hɔlla mì la tofa coocoo! Nɛ̀ɛ́-nɛ̀ cɔw yɛ ɲɛm mun? Ndu co tosaa ni mì n va kɔlan o polalen, o co mun veeloo, ɲɛ kɛ́-kɛ̀ a diola ndɔlan. Le kpaaya ndɔ bɛndoo a le yoomuma ndɔan, ɲɛ-ɲɛ co lo kɔɔli le.
«Le yɛɛ nɛ niaa co yɛ ho tosaa? Naa bɛɛ, vanndacieea daama naa n co maa niaa ni. Yoongu Kɛndɔɔ naa hin niaa tiiyallo ni, haliko mi la mal piɔmaa fondoa sooloo, mì la mulul Hala nɔ yoomoo o ba-o hɔlla, o cɔw halataalaa, lɛŋnden, mɛmma ihɛllan a ɲɛm co lenin-ndon kpow-vo.