41 तेत्यार खुशीन मारे चे भुरसू नी कोऱ्या. एने चे नोवलायी कोरता होता, ती चू तीनुक पुछु, “काय न्या तुमरे जुवू काहीन खाणो छे?”
तेत्यार येसु तीनु काजे कोयू, “हे पुऱ्या, काय तुमरे जुव काहीन माछा छे?” चे जोवाब आप्या, “नि होय.”
तिना रितीसी तुमुक बी हिमी ते दुख छे, बाकीन मे तुमुक ओवी भेटीस एने तुमरा मोने खुशीसी भोराय जासे; एने तुमरी खुशी कुदु तुमरे जुव गोथू हापकी नि लेये.
चे यो सोमवीन कि चू जीवतेलू छे एने ची तीनाक देखली छे, भुरसू नी कोऱ्या.
चे बी जायीन दिसरा काजे खोबर कोऱ्या, बाकीन चे तिंदरे पोर बी भुरसू नि कोऱ्या.
पोछु चू ग्यारा जोना काजे बी, जेतार चे खाणो खाणे बोस रोया होता देखाय पोळ्यु, एने तिंदरू अविस्वास एने मोनोन काठला पोर गुणू लागाळयू, काहाकि जे तीनाक जीवतू होयीन उठनेन ओवतेन नाक देखला होता, चे तेरे पोर भुरसू नि कोरला होता.
बाकीन तिंदरी वात काहणी सारखी लागे, एने चे तिंदरे पर भुरसू नी कोऱ्या.
यो कोयीन चू तीनुक तेरा हात पाय देखाळ्यू.
चे तीनाक भुंजला माछांन टूकडू आप्या.
जेतार ची पतरसोन आवाज उवखी ती खुशीन लारे झोपलु उगाळे बिना दोवळीन माहाय गोयी एने देखाळी कि पतरस झोपले उबरोय रोयू.
तिंदरे जुव थुलाक नानला माछा बी होता; चू धन्यवाद कोरीन तीनुक बी माणसो सामने मेकनेन आग्या आप्यू.