37 देकिनालो साम्कालिन्दा छाप्तायुङ्सा, हान “च़क्निङा, काता म़तालाप, खोन्कि स़लेनि ऩच़निन।
अ़ङ्का खानानिन लोनानिन, खोक्कोसाआ च़क्निङा मोचिओ अ़चुछ़ङ म़छेन्तुप़चि। खोन्नुछाङ अ़ङ्का म़नाओ अ़छा लाङाय़ङाहिदा हेन्खामादा साकोङ्छ़ङ कामुचि धिरुङ्च़ङ हे अ़धित्ऩङ्च़ऩङ?”
ओ य़ङ्चिओ अ़चुसालुम्स़ङ काप़ म़य़ङ्याङ, “उवा, अ़ङ्का च़क्निङा ताङाङा!” मोवात्निङा लिने। हाङ्पा येसु तानिन।
मेन सोमातुक्नाङ्नानिन्ओ अ़ङ्यावाचि ओ, अ़क्तात य़ङ मान्मान्केदानुम: हाङ्पा निनाम्हाङ्ओ निम्पाङ अ़क लेन अ़क हजाराकादोङ्वा, खोन्कि अ़क हजाराकादोङ अ़क लेन्वात्नि मु।
“दि काता खानानिन्ङा ओ हे, आन्कान्का निङा हुङुम्काओ?”
आम्नुओ अ़नुवाक च़माथाङ्मा झारा म़नाचिआ अ़सिन्ने। हाङ्पा च़क्निङा म़ता।
खा-खाक्कोचिओ अ़चुच़मावा आन्कान यावायोक्दा अ़क्नि कोप्मान्चिन अ़छिरिमिन्ने। मेन हाङ्पाओ अ़चुलेन च़क्दा तायाङ्ओ खानानिन त़खाम्ओसा अ़क्छाआ नि च़लोक राक प़काप़ मुवानिन।
खोक्कोसोओ अ़चुहिप्माय़ङ्ओ अ़तुक्वादा स़लेनि म़च़नि खा-खाक्कोचि म़य़ङ्नुछाङ खोक्को स़लेनि ऩच़निन। मेन साङ्छाङ ऩलुक्निन्ने, मेन झाराकापाङ्आ हेवा मुमा अ़छित्नेनि म़मिन्कि खोक्कोसाआ खानानिन ऩहुङिन्येन।