Łukasza 7 - Biblia to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

¹ Gdy skończył [wygłaszać] wszystkie te swoje słowa do słuchającego ludu, wszedł do Kafarnaum.

Przeciętny człowiek z nieprzeciętną wiarą

² Sługa zaś pewnego setnika, który był dla niego cenny, chorował i bliski był śmierci.

³ Gdy [setnik] usłyszał o Jezusie, posłał do Niego starszych żydowskich, prosząc Go, aby przyszedł i uratował jego sługę.

⁴ Oni zaś przybyli do Jezusa i zaczęli Go usilnie prosić, mówiąc: Godzien jest, abyś mu to uczynił,

⁵ bo kocha nasz naród i sam zbudował nam synagogę.

⁶ Jezus zatem wyruszył z nimi. A gdy już był niedaleko domu, setnik posłał przyjaciół, którzy Mu powiedzieli: Panie, nie trudź się, nie jestem bowiem godzien, abyś wszedł pod mój dach.

⁷ Dlatego i siebie nie uważałem za godnego, by przyjść do Ciebie; lecz powiedz słowo, a mój sługa będzie uleczony;

⁸ gdyż i ja jestem człowiekiem podległym władzy, mającym pod sobą żołnierzy; i mówię temu: Idź, a idzie, a innemu: Przyjdź, a przychodzi, a mojemu słudze: Zrób to, a robi.

⁹ Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się nim, odwrócił się do idącego za Nim tłumu i powiedział: Mówię wam, nawet w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary.

¹⁰ A ci, którzy byli posłani, po powrocie do domu zastali sługę zdrowym.

Wskrzeszenie młodzieńca z Nain

¹¹ Zdarzyło się potem, [że] wyruszył do miasta zwanego Nain. Szli z Nim Jego uczniowie oraz liczny tłum.

¹² Gdy zaś zbliżał się do bramy miasta, właśnie wynoszono zmarłego, jedynego syna swojej matki, która była wdową, a był z nią znaczny tłum [ludzi] z miasta.

¹³ Widząc ją, Pan zlitował się nad nią i powiedział do niej: Przestań płakać.

¹⁴ Następnie podszedł, dotknął mar – a ci, którzy je nieśli, stanęli – i powiedział: Młodzieńcze, mówię tobie: Wstań!

¹⁵ Wtedy zmarły usiadł i zaczął mówić – i oddał go jego matce.

¹⁶ Wszystkich zaś ogarnął strach, zaczęli chwalić Boga i mówić: Wielki prorok powstał wśród nas! Oraz: Bóg nawiedził swój lud!

¹⁷ I rozeszło się to słowo o Nim po całej Judei i po całej okolicy.

Pytanie Jana Chrzciciela

¹⁸ O tym wszystkim donieśli też Janowi jego uczniowie. Wówczas Jan przywołał do siebie dwóch spośród swoich uczniów

¹⁹ i posłał [ich] do Pana z zapytaniem: Czy Ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też mamy czekać na innego?

²⁰ Mężczyźni ci przybyli więc do Niego i powiedzieli: Jan Chrzciciel posłał nas do Ciebie z zapytaniem: Czy Ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też mamy czekać na innego?

²¹ W tej godzinie wielu uzdrowił z chorób, dolegliwości i złych duchów, a wielu niewidomych obdarzył widzeniem.

²² I odpowiedział im: Idźcie i powiadomcie Jana o tym, co zobaczyliście i usłyszeliście: Niewidomi znów widzą, kulejący chodzą, trędowaci są oczyszczani, a głusi słyszą, umarli są wzbudzani, ubodzy – ewangelizowani.

²³ I szczęśliwy jest ten, kto pozostanie względem Mnie niezrażony.

Jezus o Janie Chrzcicielu

²⁴ Gdy zaś posłańcy Jana odeszli, [Jezus] zaczął mówić o Janie do tłumów: Co wyszliście zobaczyć na pustkowiu? Trzcinę drżącą od wiatru?

²⁵ Ale co wyszliście oglądać? Człowieka odzianego w miękkie szaty? Oto ci w pięknych strojach i żyjący w przepychu są w [pałacach] królewskich.

²⁶ Ale co wyszliście oglądać? Proroka? Tak! Mówię wam, nawet więcej niż proroka.

²⁷ On jest tym, o którym napisano: Oto wysyłam mojego posłańca przed twoim obliczem, który przygotuje Twą drogę przed tobą.

²⁸ Mówię wam: Pośród narodzonych z kobiet nie ma większego niż Jan; jednak najmniejszy w Królestwie Bożym jest większy od niego.

²⁹ A cały lud, gdy usłyszał – również celnicy – przyznał słuszność Bogu przez poddanie się zanurzeniu w chrzcie Jana;

³⁰ faryzeusze jednak oraz znawcy Prawa odrzucili Boży plan względem siebie samych, nie dając się przez niego zanurzyć.

Jezus o ludzkiej niechęci

³¹ Z kim więc porównam ludzi tego pokolenia i do kogo są podobni?

³² Podobni są do dzieci, które siedzą na rynku i tak do siebie nawzajem wołają: Zagraliśmy wam na fujarce, a nie zatańczyliście, zaśpiewaliśmy treny, a nie zapłakaliście.

³³ Przyszedł bowiem Jan Chrzciciel, nie jedząc chleba i nie pijąc wina, a mówicie: Ma demona.

³⁴ Przyszedł Syn Człowieczy, jedząc i pijąc – i mówicie: Oto człowiek: żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników.

³⁵ I tak została usprawiedliwiona mądrość przez wszystkie swoje dzieci.

Z gościną u faryzeusza

³⁶ Upraszał Go zaś któryś z faryzeuszów, aby spożył z nim [posiłek]; wstąpił więc do domu tego faryzeusza i spoczął [przy stole].

³⁷ A oto jakaś kobieta była w tym mieście grzesznicą; gdy dowiedziała się, że spoczywa [przy stole] w domu faryzeusza – przyniosła alabastrowy flakonik olejku,

³⁸ stanęła z tyłu u Jego stóp i płacząc, zaczęła łzami zlewać Jego stopy i ocierać je włosami swojej głowy, całowała też Jego stopy i namaszczała olejkiem.

³⁹ Gdy zobaczył to faryzeusz, który Go zaprosił, powiedział sam w sobie: Jeśliby ten był prorokiem, wiedziałby, kim i jakiego rodzaju jest ta kobieta, która Go dotyka, że jest grzesznicą.

⁴⁰ A Jezus w odpowiedzi powiedział do niego: Szymonie, mam ci coś do powiedzenia. A on na to: Powiedz, Nauczycielu!

⁴¹ Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden był [mu] winien pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt.

⁴² Ponieważ nie mieli z czego oddać, darował obydwóm. Który z nich będzie więc kochał go bardziej?

⁴³ Szymon odpowiedział: Przypuszczam, że ten, któremu więcej darował. A On mu powiedział: Słusznie osądziłeś.

⁴⁴ I zwrócony w stronę kobiety, powiedział Szymonowi: Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twojego domu, wody mi na stopy nie dałeś; ona zaś łzami zlała moje stopy i otarła swoimi włosami.

⁴⁵ Pocałunku Mi nie dałeś; a ona, odkąd wszedłem, nie przestała całować moich stóp.

⁴⁶ Oliwą mojej głowy nie namaściłeś; ona zaś olejkiem namaściła mi stopy.

⁴⁷ Dlatego mówię ci: Zostały jej odpuszczone liczne grzechy, tak że mocno [Mnie] pokochała. Komu zaś mało się odpuszcza, słabo kocha.

⁴⁸ Do niej zaś powiedział: Odpuszczone są ci twoje grzechy.

⁴⁹ Wtedy ci, którzy wraz z Nim spoczywali [przy stole], zaczęli mówić w sobie samych: Kim jest ten, który nawet grzechy odpuszcza?

⁵⁰ [On] zaś powiedział do kobiety: Twoja wiara ocaliła cię, idź w pokoju.