Psalmy 102 - Biblia to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza Wydanie pierwsze 2018

PSALM 102 Modlitwa strapionego

1 Modlitwa strapionego,

¹ Modlitwa strapionego, kiedy traci siły i wylewa przed PANEM swoją troskę.

i wylewa przed PANEM swoją troskę.

² PANIE, wysłuchaj mojej modlitwy, Zwróć uwagę, gdy Cię wzywam na ratunek!

³ Nie ukrywaj przede mną swojej twarzy, Posłuchaj uważnie w mej niedoli. W dniu wołania Nie zwlekaj z odpowiedzią.

⁴ Bo moje dni rozwiewają się jak dym, W kościach pali mnie, jakby dotknął ich żar.

⁵ Moje serce jest jak trawa, zdeptana i wyschnięta, Zapomniałem nawet sięgnąć po swój chleb.

⁶ Wzdycham głośno, Kości przyschły mi do ciała.

⁷ Przypominam sowę na pustyni, Lub puchacza ukrytego pośród zgliszcz.

⁸ Sen mnie odszedł, Przycupnąłem jak samotny ptak na dachu.

⁹ Dzień po dniu znieważają mnie wrogowie I szydercy przeklinają.

¹⁰ Tak, jem proch — to jakby mój chleb, A napój mieszam ze łzami.

¹¹ To przez Twoje wzburzenie i gwałtowność — Bo uniosłeś mnie w górę i rzuciłeś.

¹² Moje dni są jak cienie przed wieczorem, A ja sam usycham jak trawa.

¹³ Ale Ty, PANIE, trwasz na wieki, Ciebie wzywają z pokolenia w pokolenie.

¹⁴ Ty powstaniesz, zmiłujesz się nad Syjonem, Bo czas zlitować się nad nim, Bo nadeszła właściwa pora.

¹⁵ Bo Twoi słudzy lgną do jego kamieni, A jego gruzy wzbudzają w nich litość.

¹⁶ A narody? Te bać się będą imienia PANA, Wszyscy królowie zadrżą przed Twoją chwałą.

¹⁷ Gdyż PAN odbudował Syjon, On ukazał się w swym majestacie,

¹⁸ Przychylił się do próśb poszkodowanych I nie pogardził ich modlitwami.

¹⁹ Niech to zapiszą dla przyszłych pokoleń I niech chwali PANA lud, który On utworzy!

²⁰ Gdyż spojrzał w swej świętości z wysoka, PAN z niebios przyjrzał się ziemi,

²¹ By wysłuchać jęku uwięzionych I uwolnić skazanych na śmierć,

²² Po to, by głoszono imię PANA na Syjonie I Jego chwałę w Jerozolimie —

²³ Wtedy, gdy zgromadzą się narody I królestwa, aby służyć PANU.

²⁴ Gdy wyczerpał w drodze moje siły I memu życiu chciał położyć kres,

²⁵ Poprosiłem: Boże mój, Nie zabieraj mnie w połowie moich dni, Skoro Ty istniejesz poprzez pokolenia.

²⁶ Dawno już posadowiłeś ziemię I niebiosa są dziełem Twoich rąk.

²⁷ One przeminą, a Ty pozostaniesz; Wszystkie one zedrą się jak szata, Jak odzienie, które się wymienia.

²⁸ Ty jednak wciąż będziesz ten sam I nigdy nie skończą się Twe lata.

²⁹ Synowie Twoich sług w końcu przestaną się tułać, A ich potomkowie przy Tobie będą już bezpieczni.