Rzymian 9 - Biblia Warszawska 1975

Ubolewanie Pawła nad niewiarą Izraela

¹ Prawdę mówię w Chrystusie nie kłamię, a poświadcza mi to sumienie moje w Duchu Świętym,

² Że mam wielki smutek i nieustanny ból w sercu swoim.

³ Albowiem ja sam gotów byłem modlić się o to, by być odłączony od Chrystusa za braci moich, krewnych moich według ciała,

⁴ Izraelitów, do których należy synostwo i chwała, i przymierza, i nadanie zakonu, i służba Boża, i obietnice,

⁵ Do których należą ojcowie i z których pochodzi Chrystus według ciała; Ten jest ponad wszystkim, Bóg błogosławiony na wieki. Amen.

Niezawodne są obietnice Boże

⁶ Ale nie jest tak, jakoby miało zawieść Słowo Boże. Albowiem nie wszyscy, którzy pochodzą z Izraela, są Izraelem;

⁷ I nie wszyscy są dziećmi, dlatego że są potomstwem Abrahamowym, lecz jest tak: Od Izaaka zwać się będzie potomstwo twoje.

⁸ To znaczy, że nie dzieci cielesne są dziećmi Bożymi, lecz dzieci obietnicy liczą się za potomstwo.

⁹ Albowiem tak brzmi słowo obietnicy: W oznaczonym czasie przyjdę i Sara będzie miała syna.

¹⁰ Ale nie tylko to, gdyż dotyczy to również Rebeki, która miała dzieci z jednym mężem, praojcem naszym Izaakiem.

¹¹ Albowiem kiedy się one jeszcze nie narodziły ani też nie uczyniły nic dobrego lub złego — aby utrzymało się w mocy Boże postanowienie wybrania,

¹² Oparte nie na uczynkach, lecz na tym, który powołuje — powiedziano jej, że starszy służyć będzie młodszemu,

¹³ Jak napisano: Jakuba umiłowałem, a Ezawem wzgardziłem.

Bóg nie podlega sądowi ludzkiemu

¹⁴ Cóż tedy powiemy? Czy Bóg jest niesprawiedliwy? Bynajmniej.

¹⁵ Mówi bowiem do Mojżesza: Zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, a zlituję się, nad kim się zlituję.

¹⁶ A zatem nie zależy to od woli człowieka ani od jego zabiegów, lecz od zmiłowania Bożego.

¹⁷ Mówi bowiem Pismo do faraona: Na to cię wzbudziłem, aby okazać moc swoją na tobie i aby rozsławiono imię moje po całej ziemi.

¹⁸ Zaiste więc, nad kim chce, okazuje zmiłowanie, a kogo chce, przywodzi do zatwardziałości.

Bóg jest stwórcą i władcą

¹⁹ A zatem, powiesz mi: Czemu jeszcze obwinia? Bo któż może przeciwstawić się jego woli?

²⁰ O człowiecze! Kimże ty jesteś, że wdajesz się w spór z Bogiem? Czy powie twór do twórcy: Czemuś mnie takim uczynił?

²¹ Albo czy garncarz nie ma władzy nad gliną, żeby z tej samej bryły ulepić jedno naczynie kosztowne, a drugie pospolite?

²² A cóż, jeśli Bóg, chcąc okazać gniew i objawić moc swoją, znosił w wielkiej cierpliwości naczynia gniewu przeznaczone na zagładę,

²³ A uczynił tak, aby objawić bogactwo chwały swojej nad naczyniami zmiłowania, które uprzednio przygotował ku chwale,

²⁴ Takimi naczyniami jesteśmy i my, których powołał, nie tylko z Żydów, ale i z pogan,

²⁵ Jak też u Ozeasza mówi: Nie mój lud nazwę moim ludem i tę, którą, nie była umiłowana, nazwę umiłowaną;

²⁶ I będzie tak, że na tym miejscu, gdzie im powiedziano: Nie jesteście ludem moim — nazwani będą synami Boga żywego.

²⁷ A Izajasz woła nad Izraelem: Choćby liczba synów Izraela była jak piasek morski, tylko resztka ocalona będzie;

²⁸ Bo Pan wykona wyrok, rychło i w krótkim czasie na ziemi.

²⁹ I jak przepowiedział Izajasz: Gdyby Pan Zastępów Nie pozostawił nam zarodzi, Stalibyśmy się jak Sodoma I bylibyśmy podobni do Gomory.

Przyczyny odrzucenia Izraela

³⁰ Cóż tedy powiemy? To, że poganie, którzy nie dążyli do sprawiedliwości, sprawiedliwości dostąpili, sprawiedliwości, która jest z wiary;

³¹ A Izrael, który dążył do sprawiedliwości z zakonu, do sprawiedliwości z zakonu nie doszedł.

³² Dlaczego? Dlatego, że było to nie z wiary, lecz jakby z uczynków; potknęli się oni o kamień obrazy,

³³ Jak napisano: Oto kładę na Syjonie Kamień obrazy i skałę zgorszenia, A kto w niego uwierzy, Nie będzie zawstydzony.