A mhic an duine, tha thu a chòmhnaidh ann am meadhon taighe ceannaircich, aig a bheil sùilean gu faicinn, ach chan eil iad a’ faicinn; tha cluasan aca gu cluinntinn, ach chan eil iad a’ cluinntinn: oir is taigh ceannairceach iad.
A‑chum is a’ faicinn dhaibh gum faic iad, agus nach aithnich iad, agus a’ cluinntinn dhaibh gun cluinn iad, agus nach tuig iad; air eagal àm air bith gun tilleadh iad, agus gum biodh am peacaidhean air am maitheadh dhaibh.
Dhall e an sùilean, agus chruadhaich e an cridhe, a‑chum nach faiceadh iad len sùilean, agus nach tuigeadh iad len cridhe, agus nach tilleadh iad, agus gun slànaichinn-sa iad.
Uime sin cha dearmad mi na nithean seo a ghnàth-chur an cuimhne dhuibh, ged is aithne dhuibh iad, agus ged tha sibh air ur daingneachadh anns an fhìrinn an làthair.