Tha a prionnsachan an taobh a‑staigh dhith nan leòmhainn bheucach; is madaidhean-allaidh an anmoich am britheamhan, chan fheith iad gus a’ mhadainn gun na cnàmhan ithe.
Feuch, cuiridh mise sibhse a‑mach mar chaoraich am measg mhadadh-allaidh: air an adhbhar sin bithibh-se glic mar na nathraichean, agus neo-chronail mar na calamain.
Ach am fear-tuarasdail, agus an tì nach e am buachaille, agus nach leis fhèin na caoraich, chì e am madadh-allaidh a’ teachd, agus fàgaidh e na caoraich, agus teichidh e: agus glacaidh am madadh-allaidh iad, agus sgapaidh e na caoraich.
Cuimhnichibh am facal a thubhairt mi ribh, Chan eil an seirbhiseach nas mò na a thighearna. Ma rinn iad geur-leanmhainn ormsa, nì iad geur-leanmhainn oirbhse mar an ceudna: ma choimhead iad m’fhacal-sa, coimheadaidh iad ur facal-se mar an ceudna.
Agus dh’iarr e litrichean uaithe gu Damascas a‑chum nan sionagog, a‑chum nam faigheadh e aon neach den t‑slighe seo, cò aca b’fhir no mnathan iad, gun tugadh e leis ceangailte gu Ierusalem iad.