Ma ghearras e as o a àit e, an sin àichidh e e, ag ràdh, Chan fhaca mi thu.
Mar a aolach fhèin gu bràth thèid as dha: their iadsan a chunnaic e, Càit a bheil e?
An t‑sùil a chunnaic e, chan fhaic i e tuilleadh; agus nas mò chan amhairc a àite fhèin air.
Cha till e nas mò a dh’ionnsaigh a thaighe; agus chan aithnich a àit e nas mò.
Sùil an tì a chunnaic mi, chan fhaic i mi: bidh do shùilean orm, agus cha bhi mi ann.
Air a’ chàrn bidh a fhreumhan air am fighe air feadh a chèile, agus fiosraichidh e àite nan clach.
Oir gabhaidh a’ ghaoth thairis, agus cha bhi e ann, agus chan aithnich a ionad fhèin e nas mò.
Oir fhathast tamall beag, agus cha bhi an t‑aingidh ann; seadh, bheir thu fa‑near a àite-san, agus cha bhi e ann.
Ach chaidh e seachad, agus, feuch, cha robh e ann; agus dh’iarr mi e, ach cha d’fhuaireas e.
Nuair a chinneas na h‑aingidh mar fheur, agus a thig uile luchd-dèanamh na h‑euceirt fo bhlàth, bidh iad air an sgrios am feasd.