Chunnaic mi an t‑amaideach a’ freumhachadh; ach mhallaich mi a àite-còmhnaidh air ball.
Luath tha e mar na h‑uisgeachan; mallaichear an cuibhreann air an talamh: chan fhaic e slighe nam fìonlios.
Oir ciod e dòchas a’ chealgair, ged a bhuanaich e, nuair a bheir Dia air falbh a anam?
Oir cha do leig mi lem bheul peacachadh le mallachadh iarraidh air a anam.
Oir iadsan a bheannaichear leis, mealaidh iad an talamh, agus iadsan a mhallaichear leis, gearrar as iad.
Biodh an àite-tàimh fàs; nam pàilleanan na gabhadh neach còmhnaidh!
Nuair a chinneas na h‑aingidh mar fheur, agus a thig uile luchd-dèanamh na h‑euceirt fo bhlàth, bidh iad air an sgrios am feasd.
Oir tha e sgrìobhte ann an leabhar nan Salm, Biodh a àite-còmhnaidh na fhàsach, agus na gabhadh neach sam bith tàmh ann: agus, Glacadh neach eile a dhreuchd.