Uime sin, a Iob, cluinn, guidheam ort, mo bhriathran, agus èisd rim bhriathran uile.
Eisdibh gu furachair rim chainnt, agus rim sgeul le ur cluasan.
Cluinnibh a‑nis mo thagradh, agus èisdibh ri deasbaireachd mo bhilean.
Oir chan aithne dhòmhsa cainnt mhiodalach: nam b’aithne, gu h‑aithghearr bheireadh mo Chruithear air falbh mi.
Feuch, a‑nis dh’fhosgail mi mo bheul; labhair mo theanga ann am bheul.
Cluinnibh mo bhriathran, a dhaoine glice, agus èisdibh rium, sibhse aig a bheil eòlas:
Agus thubhairt e riu, An tì aig a bheil cluasan a‑chum èisdeachd, èisdeadh e.