Le frasan nam beann bidh iad fliuch, agus a dhìth fasgaidh gabhaidh iad nan glacan a’ charraig.
Bheir iad air an lomnochd laighe gun aodach, agus gun chòmhdachadh anns an fhuachd.
Spìonaidh iad an dìlleachdan on chìch, agus on bhochd gabhaidh iad geall.
Tha mi am chadal, ach tha mo chridhe na fhaireachadh. Guth fir mo ghràidh a’ bualadh! Fosgail dhomh, mo phiuthar, mo bhanacharaid, mo chalaman, mo bhean choileanta; oir tha mo cheann còmhdaichte le drùchd, mo chiabhan le braoin na h‑oidhche.
Tha iadsan aig an robh biadh sòghail nan aonarain anns na sràidean; iadsan a thogadh suas ann an sgàrlaid, tha iad a’ filleadh an làmh mun òtrach.
(Dream air nach b’airidh an saoghal); a’ dol air seachran ann am fàsaichean, agus air slèibhtean, agus ann an uaimhean agus ann an sluic na talmhainn.