Cia fhada a chuireas sibh doilgheas air m’anam, agus a bhriseas sibh mo chridhe le briathran?
Cia fhada gus an cuir sibh crìoch air briathran? Tuigibh, agus na dhèidh sin labhramaid.
Ach fhreagair Iob, agus thubhairt e,
Na deich uairean seo mhaslaich sibh mi: cha nàir leibh gu bheil sibh cho coimheach rium.
Feuch, chunnaic sibh fhèin uile e; carson, matà, a tha sibh cho ro‑fhaoin?
Mar as beò Dia a thug air falbh mo bhreitheanas, agus an t‑Uile-chumhachdach a chràidh m’anam,
Cia fhad a labhras tu mar sin, agus a bhios briathran do bheòil mar ghaoith làidir?
Cia fhad, a Thighearna, a dhìochuimhnicheas tu mi? An ann gu bràth? Cia fhad a dh’fhalaicheas tu do ghnùis uam?
Mar chlaidheamh am chnàmhan, tha mo naimhdean a’ toirt maslaidh dhomh nuair a their iad rium gach là, Càit a bheil do Dhia?
Bu mhìne na ìm facail a bheòil, ach bha cogadh na chridhe; bu bhuige a bhriathran na ola, ach bu chlaidheamhan rùisgte iad.
Feuch, brùchdaidh iad a‑mach lem beul; tha claidheamhan nam bilean. Oir cò, arsa iadsan, a chluinneas?
A gheuraich mar chlaidheamh an teanga, a dheasaich an saighdean, eadhon briathran searbha,
Tha dream ann a labhras mar lotan claidheimh; ach is slàinte teanga nan daoine glice.
Tha bàs agus beatha ann an cumhachd na teangaidh; agus ithidh esan leis an ionmhainn i de a toradh.
Agus ghlaodh iad le guth mòr, ag ràdh, Cia fhad, O Thighearna naoimh agus fhìrinnich, gus an dèan thu breitheanas, agus an dìol thu ar fuil-ne orrasan a tha nan còmhnaidh air an talamh?
Agus nuair a chuir i gu teann ris gach aon là le a briathran, agus a cho-èignich i e, bha a anam air a chràdh gu bàs.