Agus dhorchaich mo shùil le bròn, agus tha mo bhuill uile mar sgàil.
Tha m’aodann air at le gal, agus air mo rosgan tha sgàil a’ bhàis;
A’ fanaid orm tha mo chàirdean; a‑chum Dhè tha mo shùil a’ taomadh dheur.
Agus rinn thu mi làn phreasag-aodainn; mar fhianais tha sin: agus dh’èirich mo chaoile am aghaidh; rim aodann freagraidh i.
Tha m’fheòil air a còmhdachadh le cnuimhean agus spairtean ùire; bhris mo chraiceann, agus tha e breun.
Mar sgàil a’ claonadh sìos tha mi a’ siubhal; tha mi air m’fhuadachadh mar an lòcast.
Caithear le dubhachas mo shùil; fàsaidh i sean, airson m’eascairdean gu lèir.
Imichibh uam, sibhse uile a luchd-dèanamh na h‑euceirt, oir chuala an Tighearna guth mo chaoidh.
Oir cò aig a bheil fhios ciod a tha math do dhuine anns a’ bheatha seo, rè uile làithean a bheatha dhìomhain a chaitheas e mar sgàil? Oir cò as urrainn innse do dhuine ciod a bhios na dhèidh fon ghrèin?
Airson seo tha ar cridhe lag; airson nan nithean seo tha ar sùilean air an dorchachadh.