Tha m’aodann air at le gal, agus air mo rosgan tha sgàil a’ bhàis;
A’ fanaid orm tha mo chàirdean; a‑chum Dhè tha mo shùil a’ taomadh dheur.
Agus dhorchaich mo shùil le bròn, agus tha mo bhuill uile mar sgàil.
Oir tha a’ mhadainn dhaibhsan mar sgàil a’ bhàis: ma dh’aithnicheas neach iad, bidh iad ann an uamhasan sgàil a’ bhàis.
Oir dh’ith mi luath mar aran, agus mheasg mi mo dheoch lem dheòir,
Chuartaich doilgheasan a’ bhàis mi, agus ghlac piantan ifrinn mi; fhuair mi teinn agus bròn.
Gabh truas dhìom, a Thighearna, oir tha mi ann an teinn; tha mo shùil, m’anam agus mo chom air seargadh as le doilgheas.
Nuair a bha mi am thosd, laigh aois air mo chnàmhan lem bhùireadh fad an là.
Tha mi sgìth lem ghlaodhaich; tha mo sgòrnan air tiormachadh; tha mo shùilean air fàilneachadh le feitheamh air mo Dhia.
Mar a ghabh mòran iongantas riut (is cho mòr a’ mhì-mhaise a rinneadh air a aghaidh, seach aon duine; agus air a dhreach, seach clann dhaoine);
Airson nan nithean seo guilidh mi; tha mo shùil, mo shùil a’ sileadh sìos le uisge; a chionn gu bheil am fear-comhfhurtachd, a bheireadh fuasgladh dom anam, fada uam: tha mo chlann uaigneach, a chionn gun tug an nàmhaid buaidh.
Agus thubhairt e riu, Tha m’anam ro‑bhrònach, eadhon gu bàs: fanaibh-se an seo, agus dèanaibh faire.