Seulaichte ann an ceanglachan tha m’easaontas, agus fuaighidh tu suas m’euceart.
Agus gu deimhinn tuitidh a’ bheinn, agus thèid as dhi; agus atharraichear a’ charraig as a h‑àite.
Taisgidh Dia suas a euceart-san da chloinn: dìolaidh e dha, agus bidh fhios aig air.
Glan tha mi, gun easaontas; neo-chiontach tha mi, agus chan eil euceart annam.
Ma dh’fhìreanaicheas mi mi fhèin, dìtidh mo bheul fhèin mi; agus foirfe ma nì mi mi fhèin, nochdaidh e fiar mi.
An sin tumaidh tu mi anns an t‑sloc, agus gabhaidh m’aodach fhèin gràin dhìom.
Oir ged nigh thu thu fhèin le natar, agus ged ghabh thu mòran siabainn, tha d’aingidheachd air a comharrachadh ann am làthair-sa, deir an Tighearna Iehòbhah.
Agus chuir mi mo làmh ris an sgrìobhadh, agus sheulaich mi e, agus ghabh mi fianaisean, agus thomhais mi an t‑airgead air a’ mheidh.
Tha aingidheachd Ephraim air a càrnadh suas: tha a chionta air a thasgadh.
Oir de fhìonain Shòdoim tha am fìonain-san, agus de mhachraichean Ghomorrah: is fìondhearcan mairbhteach am fìondhearcan, tha am bagaidean searbh:
Nach eil seo air a thasgadh suas agam, air a sheulachadh am ionmhasan?