Feuch a‑nis, chuir mi mo chùis ann an òrdagh: tha fhios agam gun saorar mi.
Tha fhios agad nach do rinn mi gu h‑aingidh: agus chan eil neach ann a shaoras od làimh.
Mar neach a tha na bhall-magaidh aig a charaid tha mise, a ghairmeas air Dia, agus freagraidh e e: na bhall-fochaid tha an duine ceart ionraic.
Eisdibh gu furachair rim chainnt, agus rim sgeul le ur cluasan.
O nach faodadh duine tagradh ri Dia, mar a thagras mac an duine ra choimhearsnach!
Chuirinn mo chùis an òrdagh na làthair, agus lìonainn mo bheul le argamaidean.
Ann am fhìreantachd fanaidh mi, agus cha leig mi uam i; cha mhaslaich mo chridhe mi rè mo làithean.
An sin sguir an triùir dhaoine seo de thoirt freagraidh air Iob, a chionn gu robh e ionraic na shùilean fhèin.
Glan tha mi, gun easaontas; neo-chiontach tha mi, agus chan eil euceart annam.
Oir thubhairt Iob, Tha mi ionraic; agus thug Dia air falbh mo bhreitheanas.
Tillibh, guidheam oirbh, na biodh euceart ann; seadh, tillibh fhathast, tha m’fhìreantachd-sa ann.
Ma dh’fhìreanaicheas mi mi fhèin, dìtidh mo bheul fhèin mi; agus foirfe ma nì mi mi fhèin, nochdaidh e fiar mi.
Foirfe ged bhithinn, chan aithnichinn e: am anam dhèanainn tàir air mo bheatha.
Cuir am chuimhne, tagramaid ri chèile; cuir an cèill do chùis, a dh’fheuchainn an glan thu thu fhèin.
Oir is e seo ar gàirdeachas, fianais ar cogais, gur ann an aon-fhillteachd agus an treibhdhireas diadhaidh, agus chan ann an gliocas feòlmhor, ach ann an gràs Dhè, a chaith sinn ar beatha anns an t‑saoghal, agus gu h‑àraidh dur taobh-se.