Their mi ri Dia, Na dìt mi; thoir fios dhomh carson a tha thu a’ cur am aghaidh.
Cia lìonmhor m’euceartan agus mo pheacaidhean? Air m’easaontas agus mo pheacadh thoir fios dhomh.
Am thaobh-sa, an ann ri duine a tha mo ghearan? Agus nam b’ann, carson nach biodh mo spiorad fo bhuaireas?
Carson a chuireas tu na aghaidh? Oir ann an aon air bith de a nithean cha toir e cunntas.
An teagaisg esan a nì strì ris an Uile-chumhachdach? Esan a thagras ri Dia, freagradh e air a shon.
Pheacaich mi; ciod a nì mi dhut, O fhir-coimhead dhaoine? Carson a chuir thu mi ad aghaidh, agus a tha mi am èire orm fhèin?
Ma bhios mi aingidh, carson, matà, a shaothraichinn gu dìomhain?
Mas àill leis a chùis a thagradh na làthair, cha fhreagair e e aon uair as a’ mhìle.
Ach dèan thusa air mo shon, a Thighearna Dhè, air sgàth d’ainme; a chionn gu bheil do thròcair math, saor thusa mi.
Agus na tig ann am breitheanas led òglach; oir ann ad fhianais chan fhìreanaichear duine beò air bith.
Peacaidhean m’òige agus m’easaontais, na cuimhnich thusa; a rèir do thròcair bi‑sa cuimhneachail orm, air sgàth do mhaitheis, a Thighearna.
Eisd, a Thighearna, rim ghuth nuair a dh’èigheas mi; dèan tròcair orm agus freagair mi.
Air an adhbhar sin chan eil a‑nis dìteadh sam bith don dream sin a tha ann an Iosa Crìosd, a tha a’ gluasad chan ann a rèir na feòla, ach a rèir an Spioraid.