Biblia Todo Logo
Iomraidhean Croise

- Sanasan -



Ieremiah 4:19

Am Bìoball Gàidhlig 1992

Mo chom, mo chom! Tha mi air mo chràdh ann am ballachan mo chridhe; an taobh a‑staigh dhìom tha mo chridhe ri fuaim; chan urrainn mi fantainn am thosd; a chionn gun cuala tu, O m’anam, guth na trompaid, gaoir a’ chatha.

Faic an caibideil Dèan lethbhreac

48 Iomraidhean Croise  

Nan diamhaireachd na tigeadh m’anam-sa: rin coitheanal na biodh m’onair-sa air a h‑aonadh: oir nan corraich mharbh iad duine, agus nam fèin-thoil leag iad sìos balla.

Agus thubhairt e ra athair, Mo cheann, mo cheann! Agus thubhairt esan ri òglach, Tog leat e a dh’ionnsaigh a mhàthar.

Agus shocraich e a ghnùis gu seasmhach, gus an robh nàire air: agus ghuil an duine le Dia.

Beannaich an Tighearna, O m’anam, agus moladh gach nì a tha an taobh a‑staigh dhìom a ainm naomh-san.

Till, O m’anam, gud shuaimhneas, oir bhuin an Tighearna riut gu fial;

Ruith sruthan dheur sìos om shùilean, a chionn nach do choimhead iad do lagh.

Ghlac uamhann mi a‑thaobh nan daoine aingidh, a thrèigeas do lagh.

Molaibh-se an Tighearna; mol an Tighearna, O m’anam.

Thubhairt mi ri Iehòbhah, Is tu mo Thighearna; cha ruig mo mhaitheas ortsa.

Tha mo chridhe ag èigheach airson Mhòaib; teichidh a luchd-fuadain do Shòar, mar agh trì bliadhna a dh’aois; dìridh iad uchdach Luhit le gul; oir ann an slighe Horonaim togaidh iad iolach mhillidh.

Uime sin nì mo chom fuaim mar chlàrsaich airson Mhòaib; agus mo thaobh a‑staigh airson Chir-hareis.

Uime sin lìonadh mo leasraidh le cràdh; ghlac piantan mi, mar phiantan mnà ri saothair-chloinne. Bha mi air mo chromadh sìos, nuair a chuala mi; dh’fhàs mi air chrith, nuair a chunnaic mi.

Chlisg mo chridhe; chuir uamhas fiamh orm; feasgar mo shòlais thionndaidh e gu uamhann dhomh.

Air an adhbhar sin thubhairt mi, Tionndaidh air falbh uam: guilidh mi gu goirt; na feuchaibh ri comhfhurtachd a thoirt dhomh, airson lèir-chreach nighean mo shluaigh.

Ach mura èisd sibh ris, guilidh m’anam ann an ionadan uaigneach airson ur n‑uabhair, agus guilidh mo shùil gu goirt, agus silidh mo dheòir gu pailt, a chionn gun toirear ann am bruid treud an Tighearna.

Nuair a their mi, Cha toir mi iomradh air, cha mhò a labhras mi tuilleadh na ainm; an sin tha e ann am chridhe mar gum b’e teine loisgeach, air a dhruideadh suas ann am chnàmhan; agus ged sgìthich mi mi fhèin ga chumail a‑steach, chan urrainn mi.

A‑thaobh nam fàidhean. Tha mo chridhe briste an taobh a‑staigh dhìom; tha mo chnàmhan gu lèir air ghluasad; is cosmhail mi ri fear air mhisg; is ionann mi is duine air an d’fhuair fìon làmh-an‑uachdair, airson an Tighearna, agus airson briathran a naomhachd.

Cia fhad a chì mi a’ bhratach, a chluinneas mi fuaim na trompaid?

Cuiribh-se an cèill ann an Iùdah, agus ann an Ierusalem dèanaibh follais, agus abraibh, Sèidibh an trompaid anns an tìr; èighibh gu h‑àrd agus abraibh, Cruinnichibh ri chèile, agus rachamaid a‑steach do na cathraichean daingnichte.

Ag ràdh, Chan eadh; ach thèid sinn do thìr na h‑Eiphit, far nach faic sinn cogadh sam bith, cha mhò a chluinneas sinn fuaim na trompaid, no a bhios easbhaidh arain oirnn; agus an sin gabhaidh sinn còmhnaidh:

Uime sin, feuch, tha na làithean a’ teachd, deir an Tighearna, anns an toir mise fa‑near gun cluinnear ann an Rabah nan Amonach caismeachd cogaidh: agus bidh e na thòrr lèirsgrios, agus loisgear a nigheanan le teine: an sin bidh Israel na oighre air an dream a bha nan oighreachan airsan, deir an Tighearna.

Tha fuaim a’ chatha anns an fhearann, eadhon milleadh ro‑mhòr.

Chuala sinn iomradh air seo: dh’fhàs ar làmhan lag: tha goimh air dèanamh greim oirnn; pian, amhail mnà ri saothair chloinne.

Chan eil leigheas air mo bhròn: tha mo chridhe fo leòn an taobh a‑staigh dhìom.

Airson leòn nighean mo shluaigh, tha mise air mo leòn; tha mi dubh-bhrònach; rinn uamhann mo ghlacadh.

Och, nach b’uisge mo cheann, agus nach bu tobar dheur mo shùilean, a‑chum gun guilinn a là agus a dh’oidhche airson muinntir mharbhte nighean mo shluaigh!

Airson nan slèibhtean togaidh mi gul agus caoidh, agus airson ionadan còmhnaidh an fhàsaich, tuireadh, a chionn gu bheil iad air an losgadh suas, air chor is nach tèid aon neach tromhpa; agus cha chluinnear annta guth na sprèidhe: eunlaith an adhair agus an t‑ainmhidh maraon theich, shiubhail air falbh.

Airson nan nithean seo guilidh mi; tha mo shùil, mo shùil a’ sileadh sìos le uisge; a chionn gu bheil am fear-comhfhurtachd, a bheireadh fuasgladh dom anam, fada uam: tha mo chlann uaigneach, a chionn gun tug an nàmhaid buaidh.

Feuch, O Thighearna, mar a tha mi ann an teinn; tha mo chom fo thrioblaid; tha mo chridhe air tionndadh an taobh a‑staigh dhìom; oir chiontaich mi gu trom: a‑muigh tha claidheamh a’ sgrios, a‑staigh tha amhail bàis.

Tha mo shùilean air fàilneachadh le deòir; tha mo chom fo thrioblaid; dhòirteadh mo sgamhan air an talamh airson lèirsgrios nighean mo shluaigh; a chionn gu bheil a’ chlann bheag agus na naoidheanan a’ fannachadh ann an sràidean na cathrach.

An sin bha Daniel (dom b’ainm Beltesasar) air a lìonadh le uamhann car aon uaire, agus rinn a smuaintean a bhuaireadh: labhair an rìgh, agus thubhairt e, A Bheltesasair, na dèanadh am bruadar no a bhrìgh do bhuaireadh. Fhreagair Beltesasar, agus thubhairt e, Mo thighearna, biodh am bruadar dhaibhsan lem fuathach thu, agus a bhrìgh dod naimhdean.

Bha mise Daniel muladach ann am spiorad, ann am meadhon mo chuirp, agus rinn aislingean mo chinn mo bhuaireadh.

An seo bha crìoch na cùise. Air mo shon-sa Daniel, rinn mo smuaintean gu ro‑mhòr mo bhuaireadh, agus dh’atharraich mo ghnùis annam; ach ghlèidh mi a’ chùis ann am chridhe.

Agus ormsa Daniel thàinig fàiling, agus bha mi tinn car làithean àraidh; na dhèidh sin, dh’èirich mi suas, agus rinn mi gnothaichean an rìgh; agus bha uamhas orm mun aisling, ged nach tug aon neach sin fa‑near.

An sèidear an trompaid ann am baile, agus gun eagal a bhith air an t‑sluagh? Am bi dòrainn ann am baile, agus nach e an Tighearna a chuir ann e?

Nuair a chuala mi, chriothnaich mo chom: bha mo bhilean air chrith rod ghuth: chaidh lobhadh a‑steach ann am chnàmhan, agus chriothnaich mi ann am àite; a‑chum gum biodh fois agam ann an là an àmhghair: nuair a thèid e suas an aghaidh an t‑sluaigh, agus a chlaoidheas e iad le a bhuidhnean.

Agus ma thèid sibh gu cogadh nur dùthaich an aghaidh an nàmhaid a tha a’ dèanamh fòirneirt oirbh, an sin sèididh sibh caismeachd leis na trompaidean; agus cuimhnichear sibh an làthair an Tighearna ur Dia, agus saorar sibh o ur naimhdean.

A bhràithrean, is e dùrachd mo chridhe, agus m’ùrnaigh ri Dia airson Israeil, gum biodh iad air an tèarnadh.

Oir ma bheir a’ ghall-tromp fuaim neo-chinnteach uaipe, cò a dh’ullaicheas e fhèin a‑chum a’ chatha?

Mo chlann bheag, air a bheil mi a‑rìs ri saothair, gus an dealbhar Crìosd annaibh,

Sguab sruth Chisoin air falbh iad, an seann sruth sin, sruth Chisoin. O m’anam, shaltair thu sìos neart.




Lean sinn:

Sanasan


Sanasan