Theasaich iad uile iad fhèin mar àmhainn, agus shluig iad am britheamhan; tha an rìghrean uile air tuiteam; chan eil aon nam measg a tha a’ gairm ormsa.
Agus nuair a chunnaic Simri gun do ghlacadh am baile, chaidh e a‑steach do lùchairt taigh an rìgh, agus loisg e taigh an rìgh os a chionn fhèin le teine, agus dh’eug e,
Agus thubhairt esan, Glacaibh beò iad. Agus ghlac iad beò iad, agus mharbh iad iad aig sloc an taigh-bhearraidh, dà‑fhichead agus dithis fhear; agus cha d’fhàg e duine beò dhiubh.
Agus nuair a thàinig an litir dan ionnsaigh, ghabh iad mic an rìgh, agus mharbh iad deich agus trì-fichead fear, agus chuir iad an cinn ann am basgaidean, agus chuir iad da ionnsaigh iad gu Iesreel.
Oir chaidh Menahem mac Ghadi suas o Thirsah, agus thàinig e gu Samaria, agus bhuail e Salum mac Iabeis ann an Samaria, agus mharbh e e, agus rìghich e na àite.
Ach rinn Pecah mac Remaliah, ceannard leis fhèin, ceannairc na aghaidh, agus bhuail e e ann an Samaria, ann an lùchairt taigh an rìgh, maille ri Argob, agus ri Arieh, agus maille ris lethcheud fear de na Gileadaich: agus mharbh e e, agus rìghich e na àite.
Agus rinn Hosèah mac Elah ceannairc an aghaidh Phecah mhic Remaliah, agus bhuail e e, agus mharbh e e, agus rìghich e na àite, anns an fhicheadamh bliadhna de Iotam mac Udsiah.
Agus tharraing Iehu bogha le a uile neart, agus bhuail e Ioram eadar a ghàirdeanan, agus chaidh an t‑saighead a‑mach tro a chridhe, agus chrom e sìos na charbad.
Agus thubhairt e, Tilgibh a‑nuas i. Agus thilg iadsan sìos i; agus chrathadh cuid de a fuil air a’ bhalla, agus air na h‑eich, agus shaltair iad fo an casan i.
Oir riamh cha chuala daoine, cha d’fhairich iad len cluais, cha mhò a chunnaic sùil, dia eile ach thusa, a nì a leithid airson an tì a dh’fheitheas air.
Agus tha sinne uile mar nì truaillidh, agus ar n‑uile fhìreantachd mar luideig shalaich; agus tha sinn uile air seargadh mar dhuilleach; agus rinn ar lochdan, mar a’ ghaoth, ar giùlan air falbh.
Agus chan eil aon neach ann a tha a’ gairm air d’ainm, a tha ga dhùsgadh fhèin suas a dhèanamh greim ort; oir dh’fhalaich thu do ghnùis uainn, agus chlaoidh thu sinn airson ar n‑euceartan.
Agus dh’iarr mise airson duine nam measg a dhèanadh suas a’ challaid, agus a sheasadh anns a’ bhriseadh fam chomhair airson an fhearainn, a‑chum nach sgriosainn e; ach cha d’fhuair mi aon neach.
Mar tha e sgrìobhte ann an lagh Mhaois, tha an t‑olc seo uile air teachd oirnn; gidheadh cha do rinn sinn ar n‑ùrnaigh an làthair an Tighearna ar Dia, a‑chum gum bitheamaid air ar tilleadh o ar n‑euceartan, agus gun tuigeamaid d’fhìrinn.
Bidh mise ann am rìgh dhut: càit a bheil aon neach eile a thèarnas thu ann ad chathraichean uile? Agus do bhritheamhan uile ris an dubhairt thu, Thoir dhomh rìgh agus prionnsachan?
Agus tha uabhar Israeil a’ tabhairt fianais fa chomhair a shùl: gidheadh chan eil iad a’ tilleadh ris an Tighearna an Dia, no ga iarraidh airson seo uile.
Agus cha do ghlaodh iad riumsa len cridhe; ged rinn iad donnalaich air an leapaichean airson arbhair agus fìona; tha iad a’ cruinneachadh an ceann a chèile, tha iad ag èirigh suas am aghaidh-sa.
Chuir iad suas rìghrean, ach chan ann uamsa: rinn iad uachdarain, agus cha robh agamsa fios air: den airgead agus den òr rinn iad dhaibh fhèin iodhalan, a‑chum gun gearrar as iad.
Is truagh dhaibhsan a tha a’ dealbh aingidheachd, agus a’ cur an gnìomh uilc air an leapaichean; nuair a shoillsicheas a’ mhadainn tha iad ga dhèanamh, a chionn gu bheil e an comas an làimhe.