Agus thubhairt Iàcob ra theaghlach, agus riùsan uile a bha maille ris, Cuiribh uaibh na diathan coimheach a tha nur measg, agus bithibh glan, agus mùthaibh ur n‑aodach:
Agus thubhairt e riu, Is sibhse cinn athraichean nan Lèbhitheach: naomhaichibh sibh fhèin, sibhse agus ur bràithrean, a‑chum gun toir sibh suas àirc an Tighearna Dia Israeil, a dh’ionnsaigh an àit a dh’ullaich mise dhi:
Cha bhean làmh ris; oir gu deimhinn clachar e, no sàthar sleagh troimhe: mas ainmhidh no duine e, cha mhair e beò. Nuair a shèideas an trompaid rè ùine fhada, thig iadsan a‑nìos don t‑sliabh.
Gach nì a dh’fhulaingeas an teine, bheir sibh fa‑near e a dhol tron teine, agus glanar e; gidheadh le uisge an sgaraidh glanar e: agus gach nì nach fulaing an teine, bheir sibh fa‑near e a dhol tron uisge.
Agus fhreagair Daibhidh an sagart, agus thubhairt e ris, Gu deimhinn chumadh mnathan uainne na trì làithean seo, o thàinig mise a‑mach, agus tha soithichean nan òganach naomh; agus tha an t‑aran coitcheann air chor, eadhon ged naomhaicheadh e an‑diugh anns an t‑soitheach.