Roinn-seòrsa
103 Rainn Bhìoball air Cruthachadh an t-Saoghail
Anns an toiseach, chruthaich Dia na nèamhan agus an talamh (Genesis 1:1). Nuair a chluinneas mi “chruthaich”, tha mi a’ smaoineachadh air cumhachd mhòr Dhè, oir chruthaich e an cruinne-cè gu lèir. Chan eil cruthachadh ach aig Dia fhèin. Chan urrainn do chreutair sam bith eile cruthachadh; cha tàinig sinn bho mean-fhàs, ach bho làmhan Dhè Uile-chumhachdaich.
’S e obair Dhè a th’ annainn, air ar cruthachadh ann an Crìosd Iosa airson deagh obraichean a dhèanamh, a dh’ullaich Dia ro-làimh dhuinn (Ephesianaich 2:10). Tha cumhachd Dhè ri fhaicinn anns a’ chruthachadh, agus anns na buadhan aige thairis air an dorchadas, ach ’s e a ghràdh a’ bhuaidh as motha. Le a ghràdh, chuir e a Mhac, agus le a ghràdh, thug Iosa a bheatha air a’ chrois airson ar peacaidhean.
Chaidh do chruthachadh airson deagh obraichean a dhèanamh. ’S e toil Dhè gum bi thu a’ coiseachd air an talamh seo mar a rinn Iosa. Rinn e an-còmhnaidh an rud a bha ceart, agus choisich e ann an slighean a Athar. Tha a’ chruthachadh fhèin a’ nochdadh mòrachd Dhè; tha nàdar a’ bruidhinn air. Nach eil sinne, a tha air ar gairm gu bhith a’ rèiteachadh an t-saoghail ri Crìosd, fiù ’s nas motha?
Cha deach do chruthachadh dìreach airson a bhith air do bhreith, fàs suas, agus bàsachadh. Cha deach do chruthachadh airson a bhith beò latha às dèidh latha gun smaoineachadh air mar a chosgas tu d’ ùine. Chaidh do chruthachadh le làimh Dhè, agus tha beatha agad le anail a Spioraid airson buaidh mhath a thoirt air do bheatha làitheil. Tha thu air do ghairm gu bhith a’ nochdadh cumhachd cruthachail Dhè. Bu chòir dhut a bhith na ìomhaigh dha air an talamh seo agus a h-uile rud a chur an òrdugh.
Nuair a thuigeas tu gur ann à Dia a tha thu beò, bidh fios agad gu bheil Tighearna agad agus gum bu chòir dhut a bhith beò a rèir a thoil. Tha Colosaich 1:16 ag ràdh: “Oir ann-san a chruthaicheadh na h-uile nithean, a tha anns na nèamhan, agus a tha air an talamh, nithean rim faicinn, agus nithean nach fhaicear, ge b’e rìgh-chaithrichean no uachdaranachdan, no prionnsapalachdan, no cumhachdan: chruthaicheadh na h-uile nithean leis, agus dha.”
Cha deach do chruthachadh airson toileachas a ghabhail anns na tlachdan agad fhèin agus eucoirean a dhèanamh, ach airson Dia, air do chruthachadh leis, airson rudan mòra a dhèanamh air an talamh seo.
Nach aithne dhut, nach cuala tu? An Dia bithbhuan, an Tighearna, Cruithear crìochan na talmhainn, chan fhannaich agus cha sgìthich e; chan fhaodar a thuigse a rannsachadh.
Agus thubhairt Dia, Dèanamaid duine nar dealbh fhèin, a rèir ar coslais fhèin, agus biodh uachdaranachd aca os cionn èisg na mara, agus os cionn eunlaith nan speur, agus os cionn na sprèidhe, agus os cionn na talmhainn uile, agus os cionn gach nì a shnàigeas a tha a’ snàigeadh air an talamh. Agus chruthaich Dia an duine na dhealbh fhèin, ann an dealbh Dhè chruthaich e e: fireannach agus boireannach chruthaich e iad.
Is mise a rinn an talamh, agus chruthaich mi an duine air; is iad mo làmhan a shìn a‑mach na nèamhan; agus dom feachd uile thug mi àithne.
Agus chrìochnaicheadh na nèamhan agus an talamh, agus an sluagh uile. Agus chaidh abhainn a‑mach à Eden a dh’uisgeachadh a’ ghàrraidh; agus as a sin roinneadh i, agus dh’fhàs i na ceithir cinn. Is e ainm na ciad aibhne Pison; seo i a tha a’ cuartachadh tìr Habhilah uile, far a bheil òr. Agus tha òr na tìre sin math: an sin tha bdellium agus a’ chlach onics. Agus is e ainm na dara aibhne Gihon: is i sin a tha a’ cuartachadh tìr Chuis uile. Agus is e ainm na treas aibhne Hidecel: is i sin a tha a’ dol don taobh an ear de Asiria. Agus is i an ceathramh abhainn Euphràtes. Agus ghabh an Tighearna Dia an duine, agus chuir e e ann an gàrradh Edein, ga shaothrachadh agus ga ghleidheadh. Agus dh’àithn an Tighearna Dia don duine, ag ràdh, De gach uile chraoibh anns a’ ghàrradh faodaidh tu ithe gu saor: Ach de chraoibh eòlas a’ mhaith agus an uilc, chan ith thu dhith sin; oir anns an là a dh’itheas tu dhith, gu cinnteach bàsaichidh tu. Agus thubhairt an Tighearna Dia, Chan eil e math gum biodh an duine na aonar: nì mi dha còmhnadh da rèir fhèin. Agus dhealbh an Tighearna Dia as an talamh uile bheathaichean na machrach, agus uile eunlaith nan speur; agus thug e iad a‑chum Adhaimh, a dh’fhaicinn cionnas a dh’ainmicheadh e iad: agus ge bè ainm a thug Adhamh air gach creutair beò, b’e sin a b’ainm dha. Agus chrìochnaich Dia air an t‑seachdamh là a obair a rinn e; agus ghabh e fois air an t‑seachdamh là o a obair uile a rinn e.
Cia lìonmhor d’obraichean, a Thighearna! Ann an gliocas rinn thu iad gu lèir; tha an talamh làn led shaoibhreas. Mar an ceudna an cuan seo a tha mòr agus farsaing, anns a bheil creutairean snàigeach gun àireamh, araon beathaichean beaga agus mòra.
Agus fhreagair esan agus thubhairt e riu, Nach do leugh sibh, An tì a rinn air tùs iad, gun do rinn e iad fear agus bean?
Molaibh-se an Tighearna. Molaibh an Tighearna o na nèamhan; molaibh e anns na h‑àrdan. Fiadh-bheathaichean agus gach uile ainmhidh; nithean snàigeach agus eunlaith iteagach; Rìghrean na talmhainn agus na h‑uile shlòigh; uachdarain agus uile bhritheamhan na talmhainn; Araon òigfhir agus òighean; seann daoine agus clann; Moladh iad sin ainm an Tighearna, oir tha a ainm-san a‑mhàin urramach, tha a ghlòir os cionn na talmhainn agus nan nèamh. Agus dh’àrdaich e adharc a shluaigh, moladh a naomh uile, eadhon clann Israeil, sluagh a tha am fagas dha. Molaibh-se an Tighearna. Molaibh e, a ainglean uile; molaibh e, a shlòigh uile. Molaibh e, a ghrian agus a ghealach; molaibh e, uile reultan solais. Molaibh e, a nèamhan nan nèamh, agus uisgeachan a tha os cionn nan nèamh. Moladh iad ainm an Tighearna, oir dh’àithn e, agus chruthaicheadh iad.
Nuair a dh’amhairceas mi air do nèamhan, obair do mheur; air a’ ghealaich agus na reultan, a shuidhich thu; Cò e an duine gum biodh tusa cuimhneachail air, agus mac an duine gum fiosraicheadh tu e?
Mar seo deir an Tighearna Dia, esan a chruthaich na nèamhan, agus a shìn a‑mach iad; a sgaoil a‑mach an talamh agus na chinneas as; a tha a’ tabhairt anail don t‑sluagh a tha air, agus deò dhaibhsan a tha ag imeachd air:
Tha e a’ sìneadh na h‑àird a tuath os cionn an ionaid fhalaimh, a’ crochadh na talmhainn air neoni;
Molaidh mi thu, oir is uamhasach, iongantach a dhealbhadh mi; is iongantach d’obraichean-sa, agus is ro‑fhiosrach m’anam air sin.
Agus thubhairt Dia, Biodh solais ann an speuran nèimh a chur dealachaidh eadar an là agus an oidhche; agus biodh iad airson chomharraidhean, agus airson aimsirean, agus airson làithean, agus bhliadhnachan: Agus biodh iad mar sholais ann an speuran nèimh, a thoirt solais air an talamh: agus bha e mar sin. Agus rinn Dia dà sholas mhòr; an solas as mò a riaghladh an là, agus an solas as lugha a riaghladh na h‑oidhche: agus na reultan. Agus shuidhich Dia iad ann an speuran nèimh, a thoirt solais air an talamh, Agus a riaghladh anns an là, agus anns an oidhche, agus a chur dealachaidh eadar an solas agus an dorchadas: agus chunnaic Dia gu robh e math. Agus b’iad am feasgar agus a’ mhadainn an ceathramh là.
Nach d’fhuair sibh fios? Nach cuala sibh sgeul? Nach do chuireadh an cèill dhuibh o thùs? Nach do thuig sibh o leagadh bunaitean na talmhainn? Is esan a tha na shuidhe air cuairt na talmhainn, agus tha a luchd-àiteachaidh mar fhionnain-fheòir; a tha a’ sìneadh a‑mach nan nèamhan mar sgàil thana, agus gan sgaoileadh mar bhùth anns an gabhar còmhnaidh;
Agus thubhairt Dia, Thugadh na h‑uisgeachan a‑mach gu pailt an creutair gluasadach anns a bheil beatha, agus biodh eunlaith ag itealaich os cionn na talmhainn air aghaidh speuran nèimh. Agus chruthaich Dia mucan-mara mòra, agus gach uile chreutair beò a ghluaiseas, a thug na h‑uisgeachan a‑mach gu pailt, a rèir an gnè, agus gach eun iteagach a rèir a ghnè: agus chunnaic Dia gu robh e math. Agus bheannaich Dia iad, ag ràdh, Sìolaichibh, agus fàsaibh lìonmhor, agus lìonaibh na h‑uisgeachan anns na fairgeachan, agus fàsadh an eunlaith lìonmhor air an talamh.
Rinn e gach nì maiseach na àm fhèin: chuir e mar an ceudna an saoghal nan cridhe, air chor is nach urrainn aon duine an obair fhaotainn a‑mach a tha Dia a’ dèanamh, o thoiseach gu deireadh.
(A rèir mar a tha e sgrìobhte, Dh’òrdaich mi thu ad athair mòran chinneach), na làthair-san anns an do chreid e, eadhon Dia, a tha a’ beothachadh nam marbh, agus a tha a’ gairm nan nithean sin nach eil idir ann mar gum biodh iad ann:
Dhàsan a rinn na nèamhan le gliocas, oir gu bràth mairidh a thròcair; Dhàsan a shìn an talamh os cionn nan uisgeachan, oir gu bràth mairidh a thròcair; Dhàsan a rinn solais mhòra, oir gu bràth mairidh a thròcair; A’ ghrian a riaghladh an là, oir gu bràth mairidh a thròcair; A’ ghealach agus na reultan a riaghladh na h‑oidhche, oir gu bràth mairidh a thròcair;
Agus thubhairt Dia, Thugadh an talamh a‑mach an creutair beò a rèir a ghnè, sprèidh, agus gach nì a shnàigeas, agus beathaichean na talmhainn a rèir an gnè: agus bha e mar sin. Agus rinn Dia beathaichean na talmhainn a rèir an gnè, agus an sprèidh a rèir an gnè, agus gach nì a shnàigeas air an talamh a rèir a ghnè: agus chunnaic Dia gu robh e math.
Innsidh e àireamh nan rionnag; bheir e ainmean orra uile. Is mòr an Tighearna, agus is mòr a chumhachd; tha a thuigse gun tomhas.
Mar seo deir an Tighearna, Is iad na nèamhan mo rìgh-chathair, agus an talamh stòl mo chas; cia e an taigh a thogas sibh dhòmhsa? Agus cia e ionad mo chòmhnaidh?
Agus tha esan ro na h‑uile nithean, agus trìdsan tha na h‑uile nithean a’ co‑sheasamh.
Agus thug an talamh a‑mach feur, luibh a ghineas sìol a rèir a gnè, agus craobh a bheir a‑mach meas, aig a bheil a sìol innte fhèin, a rèir a gnè: agus chunnaic Dia gu robh e math.
Oir mar seo deir an Tighearna, a chruthaich na nèamhan; esan, eadhon Dia, a dhealbh an talamh agus a rinn e, esan a dhaingnich e (cha do chruthaich e gu dìomhain e, dhealbh e e gu bhith air àiteachadh): Is mise an Tighearna, agus chan eil atharrachadh ann.
Beannaichibh an Tighearna, a obraichean uile, anns gach àite de a thighearnas; beannaich an Tighearna, O m’anam!
Amhaircibh air eunlaith an adhair; oir cha chuir iad sìol, agus cha bhuain iad, agus cha chruinnich iad ann an saibhlean: gidheadh tha ur n‑Athair nèamhaidh-se gam beathachadh. Nach fheàrr sibhse gu mòr na iadsan?
Eisd ri seo, a Iob; seas, agus tabhair fa‑near obraichean iongantach Dhè. A bheil fhios agad cuin a dh’òrdaich Dia iad, agus a thug e air solas a neòil dealrachadh? A bheil fhios agad air cothromachadh nan neul, air obraichean iongantach an tì a tha iomlan ann an eòlas?
Agus bheannaich Dia iad, agus thubhairt Dia riu, Sìolaichibh, agus fàsaibh lìonmhor, agus lìonaibh an talamh, agus ceannsaichibh e: agus biodh uachdaranachd agaibh os cionn èisg na mara, agus os cionn eunlaith nan speur, agus os cionn gach nì beò a ghluaiseas air an talamh.
Bha mise aig an Tighearna ann an toiseach a shlighe, ro a obraichean o shean. O shìorraidheachd chuireadh suas mi, on toiseach, mun robh an talamh ann.
Agus thubhairt Dia, Feuch, thug mi dhuibh gach luibh a ghineas sìol, a tha air aghaidh na talmhainn uile, agus gach craobh anns a bheil meas craoibhe a ghineas sìol; dhuibhse bidh e mar bhiadh. Agus thubhairt Dia, Biodh solas ann: agus bha solas ann. Agus do uile bheathaichean na talmhainn, agus do uile eunlaith nan speur, agus do gach nì a shnàigeas air an talamh, anns a bheil beatha, thug mi gach luibh ghorm mar bhiadh: agus bha e mar sin.
Feuch, bheir mi air ais dubhar nan ceum, a tha air dol leis a’ ghrèin air ceuman Ahais, deich ceuman air ais. Agus thill a’ ghrian air a h‑ais deich ceuman air na ceuman air an deachaidh i sìos.
Agus chunnaic Dia an solas, gu robh e math: agus chuir Dia dealachadh eadar an solas agus an dorchadas.
Cha d’fhalaicheadh mo chorp uat nuair a rinneadh mi ann an diamhaireachd, a dhealbhadh mi gu h‑iongantach ann an ionadan ìochdarach na talmhainn. Chunnaic do shùilean mo chiad-fhàs anabaich, agus ann ad leabhar sgrìobhadh sìos mo bhuill uile, a dhealbhadh ri ùine, gun aon dhiubh fhathast ann.
Togaibh ur sùilean an àird, agus feuchaibh, cò a chruthaich iad seo: Esan a bheir a‑mach an armailtean air àireamh; a ghairmeas orra uile air an ainm; tro mheud a neirt agus treise a chumhachd, cha bhi aon air chall.
Bheir e air feur fàs don sprèidh, agus air luibh a‑chum seirbhis an duine, a‑chum aran a thabhairt as an talamh, Agus fìon a nì cridhe an duine subhach, ola a nì a ghnùis dealrach, agus aran a neartaicheas cridhe an duine.
Agus thug Dia mar ainm air an t‑solas Là, agus air an dorchadas thug e mar ainm Oidhche. Agus b’iad am feasgar agus a’ mhadainn an ciad là.
Mar nach eil fhios agad ciod i slighe an spioraid, no cionnas a dh’fhàsas na cnàmhan ann am broinn na mnà a bhios torrach, is amhail sin nach eil fhios agad air obraichean Dhè, mar a nì e na h‑uile nithean.
Is leis an Tighearna an talamh agus a làn, an domhan agus iadsan a tha nan còmhnaidh ann. Cò e seo Rìgh na glòire? Tighearna nan slògh, is esan Rìgh na glòire. Selah. Oir shuidhich e air na cuantan e, agus shocraich e air na sruthan e.
Mar seo deir an Tighearna, d’fhear-saoraidh, agus esan a dhealbh thu on bhroinn: Is mise an Tighearna, cruithear nan uile nithean; a tha a’ sìneadh nan nèamhan a‑mach am aonar; a tha a’ sgaoileadh na talmhainn leam fhèin;
Agus thug Dia mar ainm air an tìr thioraim Talamh; agus air cruinneachadh nan uisgeachan thug e mar ainm Fairgeachan: agus chunnaic Dia gu robh e math.
Molaibh-se an Tighearna. Molaibh an Tighearna o na nèamhan; molaibh e anns na h‑àrdan. Fiadh-bheathaichean agus gach uile ainmhidh; nithean snàigeach agus eunlaith iteagach; Rìghrean na talmhainn agus na h‑uile shlòigh; uachdarain agus uile bhritheamhan na talmhainn; Araon òigfhir agus òighean; seann daoine agus clann; Moladh iad sin ainm an Tighearna, oir tha a ainm-san a‑mhàin urramach, tha a ghlòir os cionn na talmhainn agus nan nèamh. Agus dh’àrdaich e adharc a shluaigh, moladh a naomh uile, eadhon clann Israeil, sluagh a tha am fagas dha. Molaibh-se an Tighearna. Molaibh e, a ainglean uile; molaibh e, a shlòigh uile.
Do bhrìgh gu bheil an nì air am faodar fios fhaotainn a‑thaobh Dhè follaiseach anntasan; oir rinn Dia follaiseach dhaibh e. (A ro‑gheall e le a fhàidhean fhèin anns na sgriobtairean naomha,) Oir riamh o chruthachadh an t‑saoghail tha a nithean-san nach faodar fhaicinn, eadhon a chumhachd sìorraidh agus a Dhiadhachd, air am faicinn gu soilleir, air dhaibh a bhith so‑thuigsinn o na nithean a rinneadh; a‑chum gum biodh iad gun leisgeul aca:
Am faod thusa cumhachdan milis Phleiades a cheangal, no ceanglaichean Orioin fhuasgladh? An toir thu a‑mach Madsarot na àm? No an stiùir thu Arcturus maille ra mhic? An aithne dhut reachdan nan nèamh? An suidhich thu an uachdaranachd air an talamh?
Feuch, tha na cinnich mar bhoinne an t‑soithich-uisge; agus measar iad mar dhus mìn na slige-tomhais: feuch, togaidh e suas na h‑eileanan mar smùirnean:
Beannaich an Tighearna, O m’anam! A Thighearna mo Dhia, tha thusa ro‑mhòr; le urram agus mòralachd tha thusa air do sgeadachadh. Tha e a’ cur thobraichean anns na gleanntan, a tha a’ ruith air feadh nam beann. Bheir iad deoch do uile bheathaichean na machrach; caisgidh na h‑asail fhiadhaich an ìotadh. Am fagas dhaibh còmhnaichidh eunlaith nan speur, a bhios a’ seinn am measg nan geug. Uisgichidh e na beanntan o a sheòmraichean; le toradh a ghnìomh sàsaichear an talamh. Bheir e air feur fàs don sprèidh, agus air luibh a‑chum seirbhis an duine, a‑chum aran a thabhairt as an talamh, Agus fìon a nì cridhe an duine subhach, ola a nì a ghnùis dealrach, agus aran a neartaicheas cridhe an duine. Tha craobhan an Tighearna làn brìgh, seudair Lebanoin a shuidhich e, Far an dèan na h‑eòin an neadan; aig an storc tha na craobhan giuthais mar ionad-tàimh. Tha na beanntan àrda nan tèarmann do na gobhair fhiadhaich, na creagan do na coineanan. Rinn e a’ ghealach airson aimsirean; is aithne don ghrèin mar a laigheas i. Tha thu a’ cur solais umad mar thrusgan, a’ sìneadh a‑mach nan nèamh mar chùirtean. Nì thu dorchadas, agus tha an oidhche ann; an sin snàigidh uile bheathaichean na coille a‑mach. Beucaidh na leòmhainn òga airson cobhartaich, agus ag iarraidh am bìdh air Dia. Eiridh a’ ghrian, cruinnichidh iad le chèile, agus nan àitean-tàimh laighidh iad. Thèid an duine a‑mach gu a obair, agus gu a shaothair gu feasgar. Cia lìonmhor d’obraichean, a Thighearna! Ann an gliocas rinn thu iad gu lèir; tha an talamh làn led shaoibhreas. Mar an ceudna an cuan seo a tha mòr agus farsaing, anns a bheil creutairean snàigeach gun àireamh, araon beathaichean beaga agus mòra. An sin siùbhlaidh na longan, agus an Lebhiatan sin a dhealbh thu gu bhith a’ sùgradh ann. Feithidh iad sin uile ortsa, a‑chum gun toir thu dhaibh am biadh na thràth. Bheir thusa dhaibh, cruinnichidh iadsan; fosglaidh tu do làmh; sàsaichear iad le math. Falaichidh tu do ghnùis, bidh iad fo amhluadh; bheir thu uapa an deò, eugaidh iad, agus tillidh iad rin ùir. Tha e a’ leagadh sailthean a sheòmraichean anns na h‑uisgeachan, a’ dèanamh nan neul nan carbad dha fhèin, a’ siubhal air sgiathan na gaoithe; Cuiridh tu a‑mach do spiorad, cruthaichear iad; agus ath-nuadhaichidh tu aghaidh na talmhainn. Mairidh glòir an Tighearna gu bràth; nì an Tighearna gàirdeachas na obraichean. Seallaidh e air an talamh, agus criothnaichidh e; beanaidh e ris na beanntan, agus bidh deatach dhiubh. Seinnidh mise don Tighearna an cian as beò mi; canaidh mi moladh dom Dhia fhads a bhios bith agam. Bidh mo smuaintean air milis; nì mi gàirdeachas anns an Tighearna. Sgriosar peacaich a‑mach as an talamh, agus cha bhi na h‑aingidh ann nas mò. Beannaich an Tighearna, O m’anam. Molaibh-se an Tighearna. A’ dèanamh a ainglean nan spioradan, a luchd-frithealaidh nan teine lasrach.
Is iad seo ginealaichean nan nèamh agus na talmhainn nuair a chruthaicheadh iad, anns an là anns an do rinn an Tighearna Dia an talamh agus na nèamhan.
Mar an ceudna an cuan seo a tha mòr agus farsaing, anns a bheil creutairean snàigeach gun àireamh, araon beathaichean beaga agus mòra. An sin siùbhlaidh na longan, agus an Lebhiatan sin a dhealbh thu gu bhith a’ sùgradh ann.
Nach eil dà ghealbhan air an reic air feòirling: agus cha tuit a h‑aon dhiubh air an talamh as eugmhais freasdal ur n‑Athar-se. Philip agus Bartolemèus, Tòmas, agus Mata an cìs-mhaor, Seumas mac Alphèuis, agus Lebèus don co‑ainm Tadèus; Ach tha eadhon fuilteanan ur cinn uile air an àireamh. Air an adhbhar sin na biodh eagal oirbh; is fheàrr sibhse na mòran ghealbhan.
Molaidh d’obraichean gu lèir thu, a Thighearna, agus beannaichidh do naoimh thu. Air glòir do rìoghachd labhraidh iad, agus cuiridh iad an cèill do chumhachd, A‑chum a bheartan iongantach a dhèanamh aithnichte do chloinn nan daoine, agus glòir mòralachd a rìoghachd.
Na làimh-san tha doimhneachdan na talmhainn, agus is leis àirde nam beann. Is leis an fhairge, oir is e a rinn i, agus dhealbh a làmh an talamh tioram.
Agus rinn Dia an t‑adhar, agus chuir e dealachadh eadar na h‑uisgeachan a bha fon adhar, agus na h‑uisgeachan a bha os cionn an adhair: agus bha e mar sin.
Oir tha dùil dhùrachdach a’ chruthachaidh a’ feitheamh ri foillseachadh clann Dhè. Oir shaor lagh Spiorad na beatha, ann an Iosa Crìosd, mise o lagh a’ pheacaidh agus a’ bhàis. Oir chuireadh an cruthachadh fo dhìomhanas, chan ann le a thoil, ach trìdsan a chuir fo dhìomhanas e; Ann an dòchas gun saorar an cruthachadh fhèin fòs o dhaorsa na truaillidheachd, gu saorsa ghlòrmhor clann Dhè. Oir tha fhios againn gu bheil an cruthachadh uile ag osnaich, agus ann am pèin gu lèir, mar mhnaoi ri saothair, gus an àm seo:
Agus biodh iad mar sholais ann an speuran nèimh, a thoirt solais air an talamh: agus bha e mar sin.
Nuair a dheasaich e na nèamhan, bha mi an sin; nuair a tharraing e cuairt air aghaidh na doimhne;
Oir amhail a mhaireas na nèamhan nuadha, agus an talamh nuadh, a tha mi a’ cruthachadh, ann am fhianais, deir an Tighearna, mar sin mairidh ur sliochd-se, agus ur n‑ainm.
Agus a riaghladh anns an là, agus anns an oidhche, agus a chur dealachaidh eadar an solas agus an dorchadas: agus chunnaic Dia gu robh e math.
Bheir esan neart don anfhann, agus dhaibhsan a tha gun lùth meudaichidh e treise. Guth an tì a ghlaodhas anns an fhàsach, Ullaichibh slighe an Tighearna; rèitichibh anns an dìthreabh slighe àrd dar Dia-ne. Fàsaidh na h‑òigfhir lag agus sgìth, agus tuitidh an òigridh thaghte gu làr; Ach iadsan a dh’fheitheas air an Tighearna, gheibh iad spionnadh nuadh; èiridh iad suas mar iolair air a sgiathan; ruithidh iad agus cha bhi iad sgìth, siùbhlaidh iad agus chan fhàs iad fann.
Thèid as dhaibhsan, ach mairidh tusa; fàsaidh iadsan uile sean mar aodach; mar thrusgan caochlaidh tu iad, agus bidh iad air an caochladh.
Shocraich an Tighearna a rìgh-chathair anns na nèamhan, agus tha a rìoghachd a’ riaghladh os cionn nan uile.
Agus chruthaich Dia mucan-mara mòra, agus gach uile chreutair beò a ghluaiseas, a thug na h‑uisgeachan a‑mach gu pailt, a rèir an gnè, agus gach eun iteagach a rèir a ghnè: agus chunnaic Dia gu robh e math.
Cuimhnich a‑nis do Chruithear ann an làithean d’òige, mun tig na droch làithean, agus an druid na bliadhnachan riut, anns an abair thu, Chan eil tlachd agam annta:
Tha d’fhìreantachd mar na beanntan àrda, do bhreitheanais nan doimhne mhòir; gleidhidh tusa, a Thighearna, duine agus ainmhidh.
Eadhon gach neach a tha air a ghairm air m’ainm-sa; oir a‑chum mo ghlòire chruthaich mi e, dhealbh mi e; seadh, rinn mi e.
Tre chreideamh tha sinn a’ tuigsinn gun do chruthaicheadh na saoghail tre fhacal Dhè, air chor is nach do rinneadh na nithean a chìthear de nithean a bha rim faicinn.
Oir is ann leis-san a chruthaicheadh na h‑uile nithean, a tha air nèamh, agus a tha air thalamh, faicsinneach agus neo-fhaicsinneach, mas àrd-chathraichean iad, no tighearnais, no uachdaranachdan, no cumhachdan; is ann leis-san agus air a shon-san a chruthaicheadh na h‑uile nithean:
Agus dhealbh an Tighearna Dia an duine de dhuslach na talmhainn: agus shèid e ann an cuinneinean a shròine anail na beatha; agus dh’fhàs an duine na anam beò.
Is airidh thusa, a Thighearna, air glòir, agus urram, agus cumhachd fhaotainn; oir chruthaich thu na h‑uile nithean, agus airson do thoile-sa tha iad ann, agus chruthaicheadh iad.
Anns an toiseach bha am Facal, agus bha am Facal maille ri Dia, agus b’e am Facal Dia. Bha e anns an t‑saoghal, agus rinneadh an saoghal leis, agus cha d’aithnich an saoghal e. Thàinig e a dh’ionnsaigh a dhùthcha fhèin, agus cha do ghabh a mhuinntir fhèin ris. Ach a mheud is a ghabh ris, thug e dhaibh cumhachd a bhith nan cloinn do Dhia, eadhon dhaibhsan a tha a’ creidsinn na ainm: A bha air an gineamhain, chan ann o fhuil, no o thoil na feòla, no o thoil duine, ach o Dhia. Agus rinneadh am Facal na fheòil, agus ghabh e còmhnaidh nar measg-ne (agus chunnaic sinn a ghlòir, mar ghlòir aon-ghin Mhic an Athar), làn gràis agus fìrinn. (Thug Eòin fianais uime, agus ghlaodh e, ag ràdh, Is e seo an tì mun do labhair mi, An tì a tha a’ teachd am dhèidh, tha toiseach aige orm; oir bha e romham.) Agus as a lànachd-san fhuair sinne uile, agus gràs airson gràis. Oir thugadh an lagh le Maois, ach thàinig an gràs agus an fhìrinn le Iosa Crìosd. Chan fhaca neach air bith Dia riamh; an t‑aon-ghin Mic, a tha ann an uchd an Athar, is esan a dh’fhoillsich e. Agus is e seo fianais Eòin nuair a chuir na h‑Iùdhaich sagartan agus Lèbhithich o Ierusalem, a‑chum gum fiosraicheadh iad dheth, Cò thusa? Bha e seo air tùs maille ri Dia. Dh’aidich esan, agus cha d’àich e; ach dh’aidich e, Cha mhi Crìosd. Agus dh’fheòraich iad dheth, Ciod mas eadh? An tu Elias? Agus thubhairt e, Cha mhi. An tu am fàidh? Agus fhreagair e, Cha mhi. An sin thubhairt iad ris, Cò thu? A‑chum gun toir sinn freagradh dhaibhsan a chuir uapa sinn: ciod a tha thu ag ràdh mud thimcheall fhèin? Thubhairt e, Is mise guth an tì a ghlaodhas anns an fhàsach, Dèanaibh dìreach slighe an Tighearna, mar a thubhairt am fàidh Esaias. Agus an dream a chuireadh leis an teachdaireachd, b’ann de na Pharasaich iad. Agus dh’fheòraich iad dheth, agus thubhairt iad ris, Carson mas eadh a tha thu a’ baisteadh, mura tu Crìosd, no Elias, no am fàidh? Fhreagair Eòin iad, ag ràdh, Tha mise a’ baisteadh le uisge; ach tha neach na sheasamh nur measg, nach aithne dhuibh; Is e seo an tì, a tha a’ teachd am dhèidh-sa, aig a bheil toiseach orm, neach nach airidh mise air barr-iall a bhròige fhuasgladh. Rinneadh na nithean seo ann am Betani air an taobh thall de Iòrdan, far an robh Eòin a’ baisteadh. Air an là màireach chunnaic Eòin Iosa a’ teachd da ionnsaigh, agus thubhairt e, Feuch Uan Dhè, a tha a’ toirt air falbh peacadh an t‑saoghail! Rinneadh na h‑uile nithean leis; agus as eugmhais cha do rinneadh aon nì a rinneadh.
Oir riamh o chruthachadh an t‑saoghail tha a nithean-san nach faodar fhaicinn, eadhon a chumhachd sìorraidh agus a Dhiadhachd, air am faicinn gu soilleir, air dhaibh a bhith so‑thuigsinn o na nithean a rinneadh; a‑chum gum biodh iad gun leisgeul aca:
Oir ann an sia làithean rinn an Tighearna na nèamhan agus an talamh, an fhairge, agus gach nì a tha annta; agus ghabh e fois air an t‑seachdamh là: air an adhbhar sin, bheannaich an Tighearna là na sàbaid, agus naomhaich e e.
Ach feòraich a‑nis de na h‑ainmhidhean, agus teagaisgidh iad thu; agus de eunlaith nan speur, agus innsidh iad dhut: No labhair ris an talamh, agus teagaisgidh e thu; agus cuiridh iasg na mara an cèill dhut. Cò aig nach eil fhios a‑thaobh nan nithean seo uile, gur i làmh an Tighearna a rinn seo,
Agus, Leag thusa, a Thighearna, bunaitean na talmhainn air tùs; agus is iad na nèamhan obraichean do làmh:
Agus thubhairt Dia, Dèanamaid duine nar dealbh fhèin, a rèir ar coslais fhèin, agus biodh uachdaranachd aca os cionn èisg na mara, agus os cionn eunlaith nan speur, agus os cionn na sprèidhe, agus os cionn na talmhainn uile, agus os cionn gach nì a shnàigeas a tha a’ snàigeadh air an talamh.
Oir tha iad aineolach air seo de an deòin, gu robh na nèamhan ann o chian, agus an talamh na sheasamh as an uisge, agus anns an uisge, tre fhacal Dhè:
Rinn esan an talamh le a chumhachd, shocraich e an saoghal le a ghliocas, agus le a thuigse sgaoil e a‑mach na nèamhan.
Oir is ann uaithesan, agus trìd-san, agus air a shon-san a tha na h‑uile nithean: dhàsan gu robh glòir gu sìorraidh. Amen.