Roinn-seòrsa
113 Rannan à Bìoball mu Mhi-ghiùlan
Tha am Bìoball a’ teagasg dhuinn gum feum sinn fuireach air falbh bho gach seòrsa olc agus a bhith ceart anns a h-uile nì a nì sinn. Tha am mì-mhoraltachd, ge b’ e ann an ar gnìomhan no ann an ar smuaintean, gar tarraing air falbh bho shlighean Dhè agus gar stiùireadh air slighean cunnartach.
Tha Gnàth-fhacail 6:32-33[1] a’ toirt rabhadh dhuinn mu na builean a thig bho mhì-mhoraltachd: “Tha neach a tha a’ dèanamh adhaltranas gòrach; tha iad a’ sgrios iad fhèin. Cha tèid an nàire a dhubhadh às a-riamh agus cha tèid an masladh a dhìochuimhneachadh gu bràth.” Tha na faclan seo a’ sealltainn cho dona ’s a tha gnìomhan mì-mhoralta agus mar a bheir iad buaidh air ar beatha spioradail agus ar dàimhean pearsanta.
Tha e cudromach cuimhneachadh nach eil am mì-mhoraltachd dìreach a’ buntainn ri ar gnìomhan, ach cuideachd ri ar smuaintean agus ar miannan falaichte. Dh’ionnsaich Ìosa dhuinn ann am Mata 5:28[2]: “Ach tha mise ag ràdh ribh, ge b’ e cò a choimheadas air boireannach le ana-miann, gu bheil e mu thràth air adhaltranas a dhèanamh leithe na chridhe.” Tha am facal seo a’ sealltainn cho domhainn ’s a bu chòir ar n-aithreachas agus ar sireadh airson purrachd a bhith anns a h-uile taobh de ar beatha.
Feumaidh sinn smaoineachadh air cho cudromach 's a tha e a bhith beò ann an ùmhlachd do àithean Dhè. Feumaidh sinn a h-uile càil a tha gar tarraing air falbh bho thoil Dhè a leigeil seachad agus naomhachd a shireadh anns a h-uile nì a nì sinn agus a smaoinicheas sinn. Is ann dìreach mar seo a gheibh sinn làn-eòlas air beatha ann an co-chomunn le Dia agus a sheachnaidh sinn droch bhuaidhean a’ mhì-mhoraltachd.
[1] Gnàth-fhacail 6:32-33
[2] Mata 5:28
Gidheadh, a‑chum strìopachas a sheachnadh, biodh a bhean fhèin aig gach fear, agus aig gach mnaoi a fear fhèin.
Oir is i seo toil Dhè, eadhon ur naomhachadh-se, sibh a sheachnadh strìopachais: Gum b’aithne do gach aon agaibh a shoitheach fhèin a shealbhachadh ann an naomhachd, agus ann an urram; Chan ann ann am fonn ana-miannach, mar a nì na Cinnich aig nach eil eòlas air Dia:
Teichibh o strìopachas. Tha gach aon pheacadh a nì duine an leth a‑muigh den chorp: ach an tì a nì strìopachas, tha e a’ peacachadh an aghaibh a chuirp fhèin.
Tha e air aithris gu coitcheann gu bheil neòghlaine nur measg, agus a leithid sin de neòghlaine, nach eil uiread is air ainmeachadh am measg nan Cinneach, gum biodh aig neach bean a athar.
A‑nis tha obraichean na feòla follaiseach, as iad seo, adhaltranas, strìopachas, neòghlaine, macnas. Feuch, tha mise Pòl ag ràdh ribh, ma thimcheall-ghearrar sibh, nach bi tairbhe air bith dhuibh ann an Crìosd. Iodhal-adhradh, draoidheachd, naimhdeas, connsachadh, co‑fharpais, fearg, còmhstri, aimhreit, saobh-chreideamh. Farmad, mortan, misg, raoidhteireachd, agus an leithidean sin: mum bheil mi ag innse dhuibh ro‑làimh, mar a dh’innis mi dhuibh cheana mar an ceudna, nach sealbhaich iadsan a nì an leithidean sin rìoghachd Dhè.
Ach na biodh strìopachas, agus gach uile neòghlaine, no sannt, uiread is air an ainmeachadh nur measg, mar as cubhaidh do naoimh:
Oir is i seo toil Dhè, eadhon ur naomhachadh-se, sibh a sheachnadh strìopachais:
Agus tha mise ag ràdh ribh, ge bè a chuireas uaithe a bhean, ach airson strìopachais, agus a phòsas bean eile, tha e a’ dèanamh adhaltranais: agus ge bè neach a phòsas ise a chuireadh air falbh, tha e a’ dèanamh adhaltranais.
Chuala sibh gun dubhairteadh ris na sinnsirean, Na dèan adhaltranas. Ach tha mise ag ràdh ribh, Ge bè neach a dh’amhairceas air mnaoi a‑chum a miannachadh, gun do rinn e adhaltranas leatha cheana na chridhe.
Nach eil fhios agaibh nach sealbhaich luchd-dèanamh na h‑eucoir rìoghachd Dhè? Na meallar sibh: cha sealbhaich luchd-strìopachais, no luchd-iodhal-adhraidh, no luchd-adhaltranais, no luchd-macnais, no na daoine a tha ciontach de neò-ghlaine mhì-nàdurra,
(Na èisd ri mealltaireachd mnà:) oir mar a’ chìr-mheala silidh bilean mnà coimhich, agus is mìne na ola a beul. Ach tha a crìoch searbh mar a’ bhurmaid, geur mar chlaidheamh dà fhaobhair. Tha a casan a’ dol sìos a‑chum a’ bhàis: nì a ceuman greim air ifrinn.
A‑nis tha obraichean na feòla follaiseach, as iad seo, adhaltranas, strìopachas, neòghlaine, macnas.
Ach a‑nis sgrìobh mi dur n‑ionnsaigh gun choluadar a ghleidheadh, ma tha neach air bith ris an abrar bràthair na fhear-neòghlaine, no sanntach, no na fhear-iodhal-adhraidh, no na fhear-ana-cainnt, no na mhisgeir, no na fhear-fòirneirt, maille ra leithid seo de dhuine gun uiread is biadh ithe.
Agus cha mhò a ghabh iad aithreachas dem mort, no den draoidheachd, no den strìopachas, no den gadachd.
Ach tha mise ag ràdh ribh, Ge bè neach a chuireas air falbh a bhean-phòsda fhèin, ach a‑mhàin airson strìopachais, gu bheil e a’ toirt oirre adhaltranas a dhèanamh: agus an tì a phòsas a’ bhean sin a chuireadh air falbh, tha e a’ dèanamh adhaltranais.
Air a shon seo thug Dia thairis iad do ana-miannan gràineil: oir chaochail eadhon am mnathan an gnàthachadh nàdarra a‑chum a’ ghnàtha a tha an aghaidh nàdair: Agus mar an ceudna na fir, air trèigsinn dhaibh gnàthachadh nàdarra na mnà, loisgeadh iad len togradh da chèile, fireannaich ri fireannaich ag obrachadh gràinealachd agus iad a’ faotainn dìol-thuarasdail an seachrain annta fhèin, mar a bu chòir.
Agus thug mi dhi ùine gu aithreachas a ghabhail de a strìopachas; agus cha do ghabh i aithreachas.
Air eagal, nuair a thig mi a‑rìs, gun ìslich mo Dhia mi nur measg, agus gun dèan mi caoidh airson mòran den dream a pheacaich cheana, agus nach do ghabh aithreachas den neòghlaine, agus strìopachas, agus mhacnas, a rinn iad.
Teich uime sin o ana-miannan na h‑òige: ach lean fìreantachd, creideamh, gràdh, sìth, maille riùsan a tha a’ gairm air an Tighearna o chridhe glan.
Gidheadh chan ann gu h‑uile ri luchd-neòghlaine an t‑saoghail seo, no ri luchd-sannt, no luchd-fòirneirt, no luchd-iodhal-adhraidh; oir an sin b’èiginn dhuibh dol a‑mach as an t‑saoghal.
Agus na dèanamaid strìopachas, mar a rinn cuid dhiubhsan, agus a thuit dhiubh ann an aon là trì-mìle-fichead.
Sgrìobh mi dur n‑ionnsaigh ann an litir, gun choluadar a bhith agaibh ri luchd-neòghlaine:
Ach ge bè nì adhaltranas ri mnaoi, tha e gun tuigse: sgriosaidh esan a nì e a anam fhèin.
Air eagal gum bi fear-strìopachais ann, no neach mì‑naomh sam bith mar Esau, a reic airson aon ghreim bìdh còir a chiad-bhreith.
Tha am pòsadh urramach anns na h‑uile, agus an leabaidh neo-shalach: ach air luchd-strìopachais agus adhaltranais bheir Dia breith.
Air an adhbhar sin fàgaidh fear a athair agus a mhàthair, agus dlùth-leanaidh e ra mhnaoi: agus bidh iad nan aon fheòil.
Do luchd-strìopachais, do luchd-ana-miannan mì‑nàdarra, do luchd-goid dhaoine, do bhreugairean, do luchd-eithich, agus ma tha nì sam bith eile a tha an aghaidh teagaisg fhallain,
Oir an taobh a‑muigh tha madaidhean, agus luchd-draoidheachd, agus luchd-strìopachais, agus luchd-mort, agus luchd-iodhal-adhraidh, agus gach neach a ghràdhaicheas, agus a nì, breug.
Gluaiseamaid gu cubhaidh, mar anns an là; chan ann an raoidhteireachd agus am misg, no an seòmradaireachd agus am macnas, no an aisith agus am farmad: Ach cuiribh umaibh an Tighearna Iosa Crìosd, agus na dèanaibh ullachadh airson na feòla, a‑chum a h‑ana-miannan a riarachadh.
Muinntir, air dhaibh am mothachadh a chall, a thug iad fhèin thairis do mhì-nàire, a‑chum gach uile neò-ghlaine a chur an gnìomh le cìocras.
Na miannaich a sgèimh ann ad chridhe; agus na glacadh i thu le a rosgan. Oir le mnaoi strìopachail bheirear duine gu greim arain; agus sealgaidh a’ bhan-adhaltranach air an anam luachmhor.
Uime sin claoidhibh ur buill a tha air an talamh, strìopachas, neòghlaine, fonn-collaidh, ana-miannan, agus sannt, nì as iodhal-adhradh;
Oir is ann as a’ chridhe thig droch smuaintean, mortadh, adhaltranas, strìopachas, gadachd, fianais bhrèige, toibheum:
Air an adhbhar sin na rìoghaicheadh am peacadh nur corp bàsmhor, air chor is gun tugadh sibh ùmhlachd dha na ana-miannan. Agus na tugaibh ur buill nan airm euceirt don pheacadh: ach thugaibh sibh fhèin do Dhia, mar dhream a tha beò o na mairbh, agus ur buill nan airm fìreantachd do Dhia.
Agus na biodh co‑chomann agaibh ri obraichean neo-thairbheach an dorchadais, ach gum b’fheàrr leibh an cronachadh. Oir is gràineil eadhon rin innse na nithean a tha air an dèanamh leo ann an uaigneas.
Oir na h‑uile a tha anns an t‑saoghal, ana-miann na feòla, agus ana-miann nan sùl, agus uabhar na beatha, chan ann on Athair a tha iad, ach on t‑saoghal.
Tha mi ag ràdh mas eadh, Gluaisibh anns an Spiorad, agus cha choilean sibh ana-miann na feòla. Oir tha an fheòil a’ miannachadh an aghaidh an Spioraid, agus an Spiorad an aghaidh na feòla: agus tha iad sin an aghaidh a chèile; ionnas nach faigh sibh na nithean a bu mhiann leibh a dhèanamh.
Tha am biadh airson na bronn, agus a’ bhrù airson a’ bhìdh: ach sgriosaidh Dia araon seo agus siud. A‑nis chan ann airson neòghlaine tha an corp, ach airson an Tighearna: agus an Tighearna airson a’ chuirp.
Agus fhreagair esan agus thubhairt e riu, Nach do leugh sibh, An tì a rinn air tùs iad, gun do rinn e iad fear agus bean? Agus thubhairt e, Air an adhbhar seo fàgaidh duine a athair agus a mhàthair, agus dlùth-leanaidh e ra mhnaoi: agus bidh iad araon nan aon fheòil. Air an adhbhar sin, cha dithis iad nas mò, ach aon fheòil. Uime sin, an nì a cheangail Dia, na sgaoileadh duine.
Mar an ceudna ma laigheas duine le fear, mar a laigheas e le mnaoi, rinn iad le chèile gràinealachd: cuirear gu cinnteach gu bàs iad; bidh am fuil orra fhèin.
Le mòran de a cainnt mhilis thug i air aontachadh; le miodal a bilean cho-èignich i e. Tha e a’ dol na dèidh gun dàil, mar a thèid an damh a‑chum a chasgraidh, no an t‑amadan a‑chum peanas a’ chip; Gus an tèid saighead tro a àinean, mar a ghreasas eun don ribe, gun fhios aige gur ann a‑chum a bhàis a tha e.
Amhail a tha Sòdom agus Gomorrah, agus na bailtean mun cuairt orra, a thug iad fhèin thairis do strìopachas air a’ mhodh cheudna, agus a bha a’ leantainn feòla coimhich, air an cur suas nam ball-sampaill, a’ fulang dìoghaltas teine shìorraidh.
Oir tha fhios agaibh air seo, nach eil aig fear-strìopachais air bith, no aig neach neòghlan, no aig duine sanntach (a tha na fhear iodhal-adhraidh), oighreachd ann an rìoghachd Chrìosd agus Dhè.
Nithean gun amharas aig a bheil samhladh gliocais ann an adhradh fèin-thoile agus irioslachd, agus mì‑chaomhnadh a’ chuirp, chan ann an urram sam bith a‑chum sàsachadh na feòla.
Oir an inntinn fheòlmhor is bàs i; ach an inntinn spioradail is beatha agus sìth i: Do bhrìgh gur naimhdeas an inntinn fheòlmhor an aghaidh Dhè: oir chan eil i umhail do lagh Dhè, agus cha mhò a tha e an comas dhi a bhith. Uime sin chan urrainn iadsan a tha anns an fheòil Dia a thoileachadh.
Ach a rèir mar a tha esan a ghairm sibh naomh, bithibh-se naomh mar an ceudna nur n‑uile chaitheamh-beatha: Do bhrìgh gu bheil e sgrìobhte, Bithibh-se naomh, oir tha mise naomh.
Fa‑dheòidh, a bhràithrean, ge bè nithean a tha fìor, ge bè nithean a tha urramach, ge bè nithean a tha ceart, ge bè nithean a tha fìorghlan, ge bè nithean a tha ion-ghràidh, ge bè nithean a tha ionmholta; ma tha deagh-bheus air bith ann, ma tha moladh air bith ann, smaoinichibh air na nithean sin.
Oir is leòr dhuinn a’ chuid a chaidh seachad de aimsir ar beatha gu toil nan Cinneach a dhèanamh, nuair a shiubhail sinn ann am macnas, ann an ana-miannan, ann an anabarr fìona, ann an geòcaireachd, ann am pòiteireachd, agus ann an iodhal-adhradh ain-dligheach: Nì anns a bheil iad a’ gabhail iongantais, do bhrìgh nach eil sibhse a’ ruith maille riu anns an neò-mheasarrachd cheudna gun tomhas, a’ labhairt uilc umaibh:
Biodh do thobar beannaichte; agus dèan gàirdeachas maille ri mnaoi-phòsda d’òige. Biodh i mar an eilid ghràdhach, agus mar an earba thaitneach; sàsaicheadh a cìochan thu anns gach àm: le a gràdh bi a‑ghnàth air do lìonadh.
An e nach eil fhios agaibh gur e ur corp teampall an Spioraid Naoimh a tha annaibh, a tha agaibh o Dhia, agus cha leibh fhèin sibh? Nach eil fhios agaibh gun toir na naoimh breith air an t‑saoghal? Agus ma bheirear breith air an t‑saoghal leibhse, an e nach fiù sibh a bhith nur britheamhan air na cùisean as lugha? Oir cheannaicheadh le luach sibh: uime sin thugaibh glòir do Dhia le ur corp, agus le ur spiorad, as le Dia.
Ma dh’aidicheas sinn ar peacaidhean, tha esan fìrinneach agus ceart, a‑chum ar peacaidhean a mhaitheadh dhuinn, agus ar glanadh o gach uile neo-fhìreantachd.
Na cuing-cheanglar gu neo-chothromach sibh maille ri mì‑chreidmhich: oir ciod e caidreamh na fìreantachd ri neo-fhìreantachd? Agus ciod e comann an t‑solais ris an dorchadas?
Na claonadh do chridhe a‑chum a slighean, na rach air seachran na ceuman. Oir lot agus leag i sìos mòran; seadh, chaidh mòran de dhaoine treuna a mharbhadh leatha. Is e a taigh an t‑slighe gu ifrinn, a’ dol sìos gu seòmraichean a’ bhàis.
A mhuinntir mo ghràidh, guidheam oirbh, mar choigrich agus luchd-cuairt, sibh a sheachnadh ana-miannan feòlmhor, a tha a’ cogadh an aghaidh an anama;
Tha an gràdh fad-fhulangach, agus coibhneil; cha ghabh an gràdh farmad; cha dèan an gràdh ràiteachas, chan eil e air a shèideadh suas. Cha ghiùlan e e fhèin gu mì‑chiatach, chan iarr e na nithean sin a bhuineas dha fhèin, chan eil e so‑bhrosnachaidh a‑chum feirge, cha smaoinich e olc sam bith,
Cuiribh umaibh uile armachd Dhè, a‑chum gum bi sibh comasach air seasamh an aghaidh cuilbheirtean an diabhail.
Cruthaich annam cridhe glan, a Dhè, agus ath-nuadhaich spiorad ceart an taobh a‑staigh dhìom.
A mhic, thoir dhòmhsa do chridhe, agus coimheadadh do shùilean mo shlighean. Oir is staing dhomhain strìopach; agus is sloc cumhang ban-choigreach.
Air an adhbhar sin guidheam oirbh, a bhràithrean, tre thròcairean Dhè, ur cuirp a thoirt nam beò-ìobairt, naoimh, thaitnich do Dhia, nì as e ur seirbhis reusanta. Bithibh teò-chridheach ri chèile le gràdh bràthaireil, ann an urram a’ toirt toisich gach aon da chèile: Gun a bhith leisg ann an gnothaichean; dùrachdach nur spiorad; a’ dèanamh seirbhis don Tighearna; A’ dèanamh gàirdeachais ann an dòchas; foighidinneach ann an trioblaid; maireannach ann an ùrnaigh: A’ co‑roinn ri uireasbhaidh nan naomh; a’ gnàthachadh aoidheachd. Beannaichibh an dream a tha a’ dèanamh geur-leanmhainn oirbh: beannaichibh, agus na mallaichibh. Dèanaibh gàirdeachas maille riùsan a tha ri gàirdeachas, agus caoidh maille riùsan a tha ri caoidh. Bithibh a dh’aon rùn da chèile. Na biodh ur cion air nithean àrda, ach cuiribh sibh fhèin ann an co‑inbhe riùsan a tha ìosal. Na bithibh glic nur barail fhèin. Na ìocaibh olc airson uilc do dhuine sam bith. Ullaichibh nithean ciatach am fianais nan uile dhaoine. Ma dh’fhaodas e a bhith, a mheud is a tha e an comas dhuibh, bithibh an sìth ris na h‑uile dhaoine. A chàirdean gràdhach, na dèanaibh dìoghaltas air ur son fhèin, ach thugaibh àite don fheirg: oir tha e sgrìobhte, Is leamsa dìoghaltas; ìocaidh mi, tha an Tighearna ag ràdh. Agus na bithibh air ur cumadh ris an t‑saoghal seo: ach bithibh air ur cruth-atharrachadh tre ath-nuadhachadh ur n‑inntinn, a‑chum gun dearbh sibh ciod i toil mhath, thaitneach, agus dhiongmhalta sin Dhè.
Agus iadsan as le Crìosd, cheus iad an fheòil, maille ri a h‑an‑tograidhean agus a h‑ana-miannan.
Na leag do làmhan gu h‑obann air duine sam bith, agus na biodh com-pàirt agad de pheacaidhean dhaoine eile: coimhead thu fhèin glan.
Uime sin thug Dia thairis iad mar an ceudna, tre ana-miannan an cridhe fhèin, a‑chum neòghlaine, a thoirt eas-urraim dan cuirp eatorra fhèin: Muinntir a chaochail fìrinn Dhè gu brèig, agus a thug adhradh agus a rinn seirbhis don chreutair nas mò na don Chruithear, a tha beannaichte gu sìorraidh. Amen.
Is mealltach deagh-ghean, agus is dìomhain sgèimh; ach bean air am bi eagal an Tighearna, is ise a mholar.
Suidhichibh ur n‑aigne air na nithean a tha shuas, agus chan ann air na nithean a tha air an talamh.
Na b’i ur brèaghachd fighe an fhuilt agus a’ cur òir oirbh, agus dheagh thrusgan umaibh, a’ bhrèaghachd sin on leth a‑muigh: Ach duine falaichte a’ chridhe, ann an neo-thruaillidheachd spioraid mhacanta agus chiùin, nì a tha ro‑luachmhor ann an sealladh Dhè.
Oir ma pheacaicheas sinn de ar toil fhèin an dèidh dhuinn eòlas na fìrinn fhaotainn, chan fhàgar tuilleadh dhuinn ìobairt airson peacaidh, Ach dùil eagalach ri breitheanas, agus feirg theinntich, a sgriosas na h‑eascairdean.
Agus gun cuir sibh umaibh an nuadh-dhuine, a tha air a chruthachadh a rèir Dhè ann am fìreantachd agus am fìor-naomhachd.
Ach gu h‑àraidh iadsan a leanas an fheòil ann an ana-miann na neòghlaine, agus a nì tàir air uachdaranachd: air dhaibh a bhith an‑dàna, fèin-thoileil, chan eagal leo ana-cainnt a thoirt dhaibhsan a tha ann an àrd-inbhe:
Trèigeadh an t‑aingidh a shlighe, agus an duine eucorach a smuaintean, agus tilleadh e ris an Tighearna, agus nochdaidh e tròcair dha; agus ri ar Dia-ne, oir bheir e maitheanas gu pailt.
Tha cuid mhòr den oidhche air dol seachad, tha an là am fagas: uime sin cuireamaid dhinn obraichean an dorchadais, agus cuireamaid umainn armachd an t‑solais. Gluaiseamaid gu cubhaidh, mar anns an là; chan ann an raoidhteireachd agus am misg, no an seòmradaireachd agus am macnas, no an aisith agus am farmad: Ach cuiribh umaibh an Tighearna Iosa Crìosd, agus na dèanaibh ullachadh airson na feòla, a‑chum a h‑ana-miannan a riarachadh.
Nach eil fhios agaibh gur iad ur cuirp buill Chrìosd? Uime sin an gabh mise buill Chrìosd, agus an dèan mi buill strìopaich dhiubh? Nar leigeadh Dia. An e nach eil fhios agaibh, an tì sin a tha ceangailte ri strìopaich, gur aon chorp rithe e? Oir (tha e ag ràdh), bidh dithis nan aon fheòil. Ach an tì a tha ceangailte ris an Tighearna, is aon spiorad ris e.
A mhic, dom ghliocas thoir an aire; rim thuigse aom do chluas; Air eagal gun lìonar coigrich led shaoibhreas, agus gum bi do shaothair ann an taigh coigrich; Agus gun dèan thu caoidh mu dheireadh, nuair a chaithear d’fheòil agus do chorp, Agus gun abair thu, Cionnas a thug mi fuath do theagasg, agus a rinn mo chridhe tàir air achmhasan? Agus nach robh mi umhail do ghuth mo luchd-teagaisg, agus nach d’aom mi mo chluas riùsan a theagaisg mi? Is beag nach robh mi anns gach olc, am meadhon a’ cho-chruinneachaidh, agus a’ choitheanail. Ol uisgeachan as do shoitheach fhèin; agus uisgeachan-ruith as do thobar fhèin. Biodh do thobraichean air an sgaoileadh a‑mach; do shruthan uisge anns na sràidean. Biodh iad agad fhèin a‑mhàin, agus na b’ann aig coigrich maille riut. Biodh do thobar beannaichte; agus dèan gàirdeachas maille ri mnaoi-phòsda d’òige. Biodh i mar an eilid ghràdhach, agus mar an earba thaitneach; sàsaicheadh a cìochan thu anns gach àm: le a gràdh bi a‑ghnàth air do lìonadh. A‑chum gun coimhead thu ciall, agus gun glèidh do bhilean eòlas.
Agus ghairm iad air Lot, agus thubhairt iad ris, Càit a bheil na daoine a thàinig ad ionnsaigh a‑nochd? Thoir a‑mach iad dar n‑ionnsaigh a‑chum is gun aithnich sinn iad. Agus chaidh Lot a‑mach dan ionnsaigh air an doras, agus dhruid e an doras na dhèidh, Agus thubhairt e, Na dèanaibh, guidheam oirbh, mo bhràithrean, gnìomh cho olc.
Fanadh gràdh bràthaireil agaibh. Tha altair againne, de nach eil còir acasan a’ bheag ithe, a tha a’ dèanamh seirbhis don phàillean. Oir tha cuirp nan ainmhidhean sin, aig a bheil am fuil air a toirt a‑steach airson peacaidh don ionad naomh leis an àrd-shagart, air an losgadh an leth a‑muigh den champ. Uime sin a‑chum gun dèanadh Iosa an sluagh a naomhachadh le a fhuil fhèin, dh’fhuiling e mar an ceudna an taobh a‑muigh den gheata. Air an adhbhar sin, rachamaid a‑mach da ionnsaigh-san an taobh a‑muigh den champ, a’ giùlan a mhaslaidh. Oir an seo chan eil againn baile a mhaireas, ach tha sinn ag iarraidh aoin a tha ri teachd. Uime sin trìdsan thugamaid suas ìobairt-bhuidheachais do Dhia a‑ghnàth, is e sin toradh ar bilean, a’ toirt molaidh da ainm. Ach na dìochuimhnichibh math a dhèanamh, agus co‑roinn a thoirt uaibh: oir tha an leithidean sin de ìobairtean taitneach do Dhia. Bithibh umhail dur cinn-iùil, agus thugaibh gèill dhaibh: oir tha iad ri faire air ur n‑anaman, mar mhuinntir don èiginn cunntas a thoirt uapa, a‑chum gun dèan iad e le gàirdeachas, agus chan ann le doilgheas: oir tha seo neo-thairbheach dhuibhse. Dèanaibh ùrnaigh air ar son-ne: oir is dòigh leinn gu bheil deagh chogais againn, air dhuinn a bhith toileach ar beatha a chaitheamh gu cubhaidh anns na h‑uile nithean. Ach is mò a ghuidheam oirbh seo a dhèanamh, a‑chum gur luaithe a dh’aisigear mise dhuibh. Na dearmadaibh aoidheachd a thoirt do choigrich; oir le seo thug dream àraidh aoidheachd do ainglean gun fhios dhaibh. A‑nis gun dèanadh Dia na sìthe, a thug air ais o na mairbh ar Tighearna Iosa, àrd-bhuachaille nan caorach, tre fhuil a’ choicheangail shìorraidh, Sibhse coileanta anns gach uile dheagh obair, a‑chum sibh a dhèanamh a thoile-san, ag obrachadh annaibh an nì a tha taitneach na làthair-san, tre Iosa Crìosd; dhàsan gu robh glòir gu saoghal nan saoghal. Amen. Agus guidheam oirbh, a bhràithrean, sibh a ghiùlan facal na h‑earalach; oir sgrìobh mi gu h‑aithghearr dur n‑ionnsaigh. Biodh fhios agaibh gun do chuireadh ar bràthair Timòteus air a chomas; maille ris-san, ma thig e gu goirid, chì mi sibh. Cuiribh fàilte orrasan uile a tha nan cinn-iùil dhuibh, agus air na naoimh uile. Tha muinntir na h‑Eadailt a’ cur fàilte oirbh. Gràs gu robh maille ribh uile. Amen. Bithibh cuimhneachail orrasan a tha ceangailte, mar gum biodh sibh ceangailte maille riu; agus air an dream a tha a’ fulang anshocair, mar mhuinntir a tha sibh fhèin mar an ceudna anns a’ cholainn. Tha am pòsadh urramach anns na h‑uile, agus an leabaidh neo-shalach: ach air luchd-strìopachais agus adhaltranais bheir Dia breith.
Is sloc domhain beul bhan coimheach; an tì as gràineil leis an Tighearna tuitidh e ann.
Agus na leig ann am buaireadh sinn; ach saor sinn o olc: oir is leatsa an rìoghachd, agus an cumhachd, agus a’ ghlòir, gu sìorraidh. Amen.
A‑chum gun glèidh iad thu on mhnaoi choimhich, on bhan-choigrich a nì miodal le a briathran. Oir aig uinneig mo thaighe dh’amhairc mi tro mo chlèith,
Cha chuir mi olc sam bith fa chomhair mo shùl; is fuathach leam obair luchd-easaontais; cha lean i rium.
Is i an t‑sùil solas a’ chuirp: uime sin nuair a bhios do shùil glan, bidh do chorp uile làn solais: ach nuair a bhios do shùil olc, bidh do chorp mar an ceudna dorcha.
Agus ma bheir do làmh dheas oilbheum dhut, geàrr dhìot i, agus tilg uat i: oir is fheàrr dhut gun sgriosar aon ded bhuill na do chorp uile a bhith air a thilgeadh do ifrinn.
Am measg an robh againn uile mar an ceudna ar caitheamh-beatha roimhe seo, ann an ana-miannan ar feòla, a’ dèanamh toil na feòla, agus nan smuaintean; agus bha sinn a‑thaobh nàdair nar cloinn na feirge, eadhon mar chàch.
A rèir mar a dheònaich a chumhachd diadhaidh-san dhuinn na nithean sin uile a bhuineas do bheatha agus do dhiadhachd, tre eòlas an tì sin a ghairm sinn a‑chum glòire, agus deagh-bheus: Tre an tugadh dhuinn geallaidhean ro‑mhòr agus luachmhor, a‑chum den trìdsan gum biodh sibhse air ur dèanamh nur luchd-compàirt de nàdar na diadhachd, air dhuibh dol as on truaillidheachd a tha anns an t‑saoghal tre ana-miann.
Tha bean amaideach àrd-ghuthach, baoghalta, agus chan aithne dhi nì air bith: Oir suidhidh i aig doras a taighe, air cathair, ann an àitean àrda a’ bhaile, A ghairm orrasan a bhios a’ dol seachad air an t‑slighe, a’ gabhail dìreach romhpa: Ge bè neach a tha baoghalta, thigeadh e a‑steach an seo; agus ris-san a tha a dhìth tuigse their i, Tha na h‑uisgeachan a ghoidear milis, agus an t‑aran a dh’ithear ann an uaigneas taitneach. Ach chan eil fhios aige gu bheil na mairbh an sin; ann an doimhneachdan ifrinn gu bheil a h‑aoighean.
Na dèanadh duine sam bith tarcais air d’òige; ach bi thusa ad eisempleir do na creidmhich, ann am facal, ann an caitheamh-beatha, ann an gràdh, ann an spiorad, ann an creideamh, ann am fìorghlaine.
Oir tha ur n‑ùmhlachd-se air teachd a‑chum nan uile dhaoine. Uime sin tha mise a’ dèanamh gàirdeachais dur taobh-se: gidheadh b’àill leam sibhse a bhith glic a‑chum a’ mhaith, ach aon-fhillte a‑thaobh an uilc.
A‑chum gum bi sibh neo-choireach, agus neo-chronail, nur cloinn do Dhia, neo-lochdach, am meadhon ginealaich fhiair agus chrosda, am measg a bheil sibhse a’ dealrachadh mar lòchrain-sholais an t‑saoghail; A’ cumail a‑mach facal na beatha; a‑chum gun dèan mise uaill ann an là Chrìosd, do bhrìgh nach do ruith mi gu dìomhain, agus nach do shaothraich mi gu dìomhain.
Uime sin ma tha neach sam bith ann an Crìosd, is creutair nuadh e: chaidh na seann nithean seachad; feuch, rinneadh na h‑uile nithean nuadh.
Oir ma chaitheas sibh ur beatha a rèir na feòla, gheibh sibh bàs: ach ma mharbhas sibh tre an Spiorad gnìomharan na colainn, bidh sibh beò.
Stiùir mo cheuman a rèir d’fhacail, agus na biodh aig euceart sam bith uachdaranachd orm.
Thubhairt Iosa ris, Gràdhaichidh tu an Tighearna do Dhia led uile chridhe, agus led uile anam, agus led uile inntinn. Is i seo a’ chiad àithne agus an àithne mhòr. Agus is cosmhail an dara rithe seo, Gràdhaichidh tu do choimhearsnach mar thu fhèin.
Agus gun dèanadh Dia na sìthe fhèin naomh sibh gu h‑iomlan; agus gun deònaicheadh Dia gum bi ur n‑uile spiorad, agus anam, agus chorp, air an gleidheadh gu neo-choireach, gu teachd ar Tighearna Iosa Crìosd.
Is e eagal an Tighearna an t‑olc fhuathachadh; uabhar, agus àrdan, agus an droch shlighe, agus am beul fiar is fuathach leam.
Nighibh, glanaibh; cuiribh air falbh olc ur dèanadais as mo shealladh; sguiribh den olc. Fòghlamaibh math a dhèanamh; iarraibh breitheanas; dèanaibh fuasgladh air an fhear a tha sàraichte; cumaibh còir ris an dìlleachdan; tagraibh cùis na bantraich.
Tha fhios againn ge bè neach a ghineadh le Dia nach peacaich e; ach an tì a ghineadh o Dhia, coimheadaidh e e fhèin, agus cha bhean an droch aon ris.
Ach cuiribh umaibh an Tighearna Iosa Crìosd, agus na dèanaibh ullachadh airson na feòla, a‑chum a h‑ana-miannan a riarachadh.
Ach tha mi a’ trom-bhualadh mo chuirp, agus ga chur fo smachd: air eagal air chor sam bith an dèidh dhomh searmonachadh do dhream eile, gun cuirear mi fhèin air cùl.
Mar chloinn umhail, gun a bhith gur co‑chumadh fhèin ris na h‑ana-miannan a bha agaibh roimhe ann an àm ur n‑aineolais: Ach a rèir mar a tha esan a ghairm sibh naomh, bithibh-se naomh mar an ceudna nur n‑uile chaitheamh-beatha:
Gum b’aithne do gach aon agaibh a shoitheach fhèin a shealbhachadh ann an naomhachd, agus ann an urram; Chan ann ann am fonn ana-miannach, mar a nì na Cinnich aig nach eil eòlas air Dia:
Gidheadh mura faodar leo iad fhèin a ghleidheadh geamnaidh, pòsadh iad: oir is fheàrr pòsadh na losgadh.
Uime sin bithibh-se nur luchd-leanmhainn air Dia, mar chloinn ghràdhaich; A’ dearbhadh ciod an nì a tha taitneach don Tighearna. Agus na biodh co‑chomann agaibh ri obraichean neo-thairbheach an dorchadais, ach gum b’fheàrr leibh an cronachadh. Oir is gràineil eadhon rin innse na nithean a tha air an dèanamh leo ann an uaigneas. Ach tha na h‑uile nithean a tha air an cronachadh air an dèanamh follaiseach leis an t‑solas: oir gach uile nì a nì soilleir, is solas e. Uime sin tha e ag ràdh, Mosgail, thusa a tha ad chadal, agus èirich o na mairbh, agus bheir Crìosd solas dhut. Feuchaibh uime sin gun gluais sibh gu faiceallach, chan ann mar amadain, ach mar dhaoine glice, Ag ath-cheannach na h‑aimsir, do bhrìgh gu bheil na làithean olc. Air an adhbhar sin na bithibh-se neo-ghlic, ach a’ tuigsinn ciod e toil an Tighearna. Agus na bithibh air mhisg le fìon, anns a bheil anabarr; ach bithibh air ur lìonadh den Spiorad: A’ labhairt ribh fhèin ann an sailm, ann an laoidhean, agus ann an dàin spioradail, a’ seinn agus a’ dèanamh ciùil nur cridhe don Tighearna: Agus gluaisibh ann an gràdh, eadhon mar a ghràdhaich Crìosd sinne, agus a thug e e fhèin air ar son, na thabhartas agus na ìobairt deagh-fhàile do Dhia.