कने तिस सिंहासणे सामणै सीशे दे समुंदरे साइआं इक्क फर्स था। कने एह़ बड्डा सिंहासण तिन्हां सारियां चीज्जां दे गब्बैं था, कने तिसदे चौंन्नी पास्से चार जिन्दे प्राणी थे, जिन्हां दे गांह भी कने पचांह़ भी अखीं ई अखीं थियां।
तिस सिंहासणे दे चौंन्नी पास्से चौबी सिंहासण थे; कने इन्हां सिंहासणा पर चौबी स्याणे चिट्टे कपड़े पैहनी नैं बैठेयो थे, कने तिन्हां दे सिरां पर सोन्ने दे मुकट थे।
हे प्रभु, कुण तिज्जो ते नीं डरगा कने तेरे नांऐ दी महिमा नीं करगा, क्जोकि सिर्फ तू ई पवित्र ऐ। सारियां जातिआं दे लोक आई नैं तेरी अराधना करगे, क्जोकि तेरे न्याय दे कम्म प्रगट होई गै हन।”
चौंन्नी प्राणियां दे छे-छे पंख थे, कने तिन्हां दे चौंन्नी पास्से कने तिन्हां दे पंखा दे थल्लैं भी अखीं ई अखीं थियां; कने सैह़ रात दिन बगैर अराम कित्यो एह़ ग्लांदे रैंह्दे थे, “पवित्र, पवित्र, पवित्र प्रभु सर्वशक्तिमान परमात्मा! जेह्ड़ा हमेसा था कने जेह्ड़ा ऐ कने जेह्ड़ा ओणे आल़ा ऐ।”