1 इसते बाद मैं धरतिया दे चौंन्नी कुणेयां पर चार सुअर्गदूत दिक्खे। जेह्ड़े धरतिया दे चौंन्नी पास्से ते ओणे आल़ी हौआ जो रोकी करी खड़ोत्यो थे। तांजे धरतिया या समुंदरे या कुसी रूखे च हौआ नीं चल्लैं।
तिस बग्त मैं अपणे सुअर्गदूतां जो घल्ली नैं, धरतिया दे इस बन्नें ते लेई नैं अम्बरे दे दूये बन्नें तिकर, चौंन्नी बक्खेयां ते अपणेयां चुणेयां लोकां जो कठ्ठेरगा।
सैह़ तिन्हां जातिआं जो जेह्ड़ियां सारिया धरतिया पर हुंगियां, मतलब गोग कने मागोग जो जिन्हां दी गिणती समुंदरे दिया रेता बराबर हुंगी, भटकाई करी लड़ाईया तांई किठ्ठा करणे तांई निकल़गा।
कने मैं तिन्हां चौंन्नी प्राणियां बिच्च इक्क सब्द एह़ ग्लांदे सुणेया, कि “ओणे आल़े दिनां च बड़ा बड्डा अकाल पोंगा इसतांई इक्क किलो कणक कने त्रै किलो जौं खरीदणे तांई इक्की दिने दी दिहाड़ी बड़ी भरी ऐ, अपर तेल कने अंगूरा दे रसे दा नकसान मत होणा दिंदा।”
तिन्हीं ग्लाया कि ना तां धरतिया दे घाऐ जो, ना कुसी हरियालिया जो, ना कुसी रूखे जो नकसान पजा, सिर्फ तिन्हां माणुआं जो नकसान पजा जिन्हां दे मत्थे पर परमात्मे दी मोहर नीं ऐ।