हुण जेह्ड़ियां गल्लां अहां ग्ला दे हन, तिन्हां च सारेयां ते बड्डी सच्चाई एह़ ऐ, कि अहां दा ऐदेया महायाजक ऐ, जेह्ड़ा सुअर्गे पर परम प्रधान परमात्मे दे सिंहासणे दे सज्जे बक्खे जाई बैठेया ऐ।
ताह़लू सैह़ मिन्जो पवित्र आत्मा च सुनसाण जगाह जो लेई गेआ, तित्थु मैं लाले रंगे दे जंगली जानवरे पर इक्की जणासा जो बैठेया दिख्या, जेह्ड़ा निंदा दे सब्दां नैं भरोया था कने जिसदे सत सिर कने दस सींग थे।
ताह़लू चौबी स्याणेयां कने चौंन्नी प्राणियां गोड्डेयां दे भार आई नैं परमात्मे दी अराधना कित्ती, जेह्ड़ा सिंहासणे पर बैठेया था, कने ग्लाया, “आमीन। हाल्लेलूय्याह।”
जेह्ड़ा बुरिआं ताकतां जो हराई दिंदा ऐ, मैं तिसियो अपणे सौगी अपणे सिंहासणे पर बठाल़गा, जिंआं मैं भी बुरिआं ताकतां जो हराई करी अपणे पिता सौगी तिसदे सिंहासणे पर बेई गेआ।
जेह्ड़ा सिंहासणे पर बैठेया था, मैं तिसदे सज्जे हत्थे च इक्क कताब दिक्खी जेह्ड़ी अंदरे ते कने बाहरे ते लिखियो थी, कने जेह्ड़ी सत सील्लां लगाई करी बंद कित्तियो थी।