पौलुस ग्लाणा लग्गा, “परमात्मे नैं मेरी प्रार्थना ऐ कि क्या थोड़े च क्या मते च, बस तू ई नीं जितणे लोक अज्ज मेरियां गल्लां सुणा दे हन, इन्हां बंधना जो छड्डी करी सैह़ मिन्जो साइआं मसीह बणी जान।”
त्रीं दिनां बाद तिन्हीं यहूदी माणुआं देयां खास लोकां जो सद्देया, कने जाह़लू सैह़ किठ्ठे होये तां तिन्हां नैं ग्लाणा लग्गा, “हे भाऊओ, मैं अपणेयां लोकां दे या पूर्वजां दे बर्ताब दे बरोध च कुच्छ भी नीं कित्ता, तमी कैदी बणाई करी यरूशलेम सैहरे ते रोमी माणुआं दिया सरकारा दे हुआलैं करी दित्ता गेआ।
ठीक ऐ कि मैं तुहां सारेयां तांई ऐदेया ई बचार करैं, क्जोकि मैं तुहां नैं बड़ा प्यार करदा ऐ, कने जाह़लू मैं जेला च ऐ कने सुसमाचारे दी रक्षा तांई कने सच्च साबित करणे च तुहां सारे मिन्जो सौगी परमात्मे दे अनुग्रह च साझी हन।
क्जोकि इस सुसमाचारे जो सणाणे दिया बज़ाह मैं इक्क अपराधियै साइआं दुख झेलदा ऐ, ऐत्थु तिकर कि जेला च बंद भी ऐ, फिरी भी परमात्मे दे वचने जो फैलणे ते कोई नीं रोकी सकदा ऐ।