Նաեւ ըսին Փարաւոնին. «Այս երկրին մէջ պանդխտանալու եկանք. վասն զի Քանանի երկրին մէջ սովին սաստկանալուն համար, քու ծառաներուդ հօտերուն արածելիք չկայ, ուստի հիմա կ’աղաչենք, թող ծառաներդ Գեսեմի երկրին մէջ բնակին»։
Այս անուններով գրուածները Յուդայի Եզեկիա թագաւորին օրերը գացին ու անոնց վրանները եւ հոն գտնուած բնակարանները զարկին ու զանոնք բնաջինջ ըրին մինչեւ այսօր եւ անոնց տեղը բնակեցան. վասն զի հոն իրենց հօտերուն համար արօտ կար։
Քու գաւազանովդ հովուէ՛ քու ժողովուրդդ, Քու ժառանգութեանդ խաշինքը, Որ առանձին անտառ մը կը նստի Կարմեղոսի մէջ։ Անոնք հին օրերու պէս Բասանի ու Գաղաադի մէջ թող արածին։
Եւ անիկա երկրին առաջին մասը իրեն յարմար տեսաւ, Քանզի հոն օրէնսդիրին տուած բաժինին մէջ պահուեցաւ Եւ ժողովուրդին գլխաւորներովը գալով՝ Տէրոջը արդարութիւնն ու անոր օրէնքները Իսրայէլին հետ գործադրեց»։
Ուստի Ռուբէնին որդիները, Գադին որդիները ու Մանասէին կէս ցեղը Քանանի երկիրը՝ Սելովին մէջ՝ Իսրայէլին որդիներէն զատուեցան գացին, որպէս զի իրենց ժառանգութեան երկիրը՝ այսինքն Գաղաադի երկիրը՝ երթան, որ Տէրոջը հրամանով Մովսէսին միջոցով առեր էին։
Եթէ մէկը աշխարհը կը սիրէ, անոր ներսիդին Հօրը սէրը չկայ. քանզի ամէն բան որ աշխարհի մէջ է՝ մարմնի ցանկութիւնը ու աչքերու ցանկութիւնը եւ այս կեանքին ամբարտաւանութիւնը՝ Հօրմէն չէ, հապա այս աշխարհէն է։