Անկէ ետքը Աքուքացի Դովդայի որդին Եղիազարը, որ Դաւիթին հետ եղող երեք զօրաւորներէն մէկն էր, երբ անոնք պատերազմելու համար հոն հաւաքուած Փղշտացիները նախատեցին ու Իսրայէլի մարդիկը փախան։
Այն օրը ձեր վրայ առակ պիտի շինեն Ու դառն ողբով պիտի ողբան ու ըսեն. ‘Բոլորովին յափշտակուեցանք. Իմ ժողովուրդիս բաժինը փոխեց, Զանիկա ի՜նչպէս ինծմէ վերցուց. Մեր ագարակները ետ տալու տեղ՝ բաժնեց’»։
Միթէ անոնք բոլորը ծաղրանքի առարկայ պիտի չըլլա՞ն Ու անոր համար ծաղրական խօսքեր պիտի չըսե՞ն։ «Վա՜յ անոր, որ իրենը չեղածը կը շատցնէ (Մինչեւ ե՞րբ պիտի տեւէ) Ու իր վրայ գրաւներ կը բեռցնէ»։
Քանզի երբ դուք Եգիպտոսէն ելաք, ճամբուն մէջ հացով ու ջրով ձեզ դիմաւորեցին ու Միջագետքի Փաթուր քաղաքէն Բէովրի որդին Բաղաամը վարձքով բերել տուին, որպէս զի քեզ անիծէ.