Դաւիթ իր աչքերը վերցուց ու Տէրոջը հրեշտակը տեսաւ, որ երկրի ու երկնքի մէջտեղ կեցեր էր ու ձեռքը մերկ սուր մը կար, որ Երուսաղէմի վրայ երկնցուցեր էր։ Այն ատեն Դաւիթ ու ծերերը քուրձեր հագած երեսնուն վրայ ինկան։
Բայց անոնք երեսնուն վրայ ինկան ու ըսին. «Ո՛վ Աստուած, բոլոր մարդոց հոգիներուն Աստուածը, մէկ մարդու մեղանչելովը՝ բոլոր ժողովուրդին վրա՞յ պիտի գայ քու բարկութիւնդ»։
Ու քիչ մը առջեւ երթալով՝ իր երեսին վրայ ինկաւ եւ աղօթք ըրաւ՝ ըսելով. «Ով Հայր իմ, եթէ կարելի է, թող այս գաւաթը ինծմէ անցնի. բայց ո՛չ թէ ինչպէս ես կ՛ուզեմ, հապա ինչպէս դուն կ’ուզես»։