22 Ըսէ թէ «Տէրը այսպէս կ’ըսէ. ‘Մարդոց դիակները պիտի իյնան Արտերու երեսին վրայ եղող աղբին պէս, Կամ հնձողներուն ետեւը մնացած խուրձի պէս Եւ պիտի չըլլայ մէկը, որ զանոնք հաւաքէ’»։
Եզեկիա անոնց մտիկ ըրաւ՝ ՝ եւ թանկագին բաներուն գանձատունը, արծաթն ու ոսկին ու խունկերը եւ պատուական իւղն ու իր զինարանը եւ իր բոլոր գանձերը ցուցուց։ Իր տանը մէջ եւ իր բոլոր տէրութեանը մէջ բան մը չմնաց, որ Եզեկիա անոնց չցուցնէ։
Անոր համար Տէրոջը բարկութիւնը իր ժողովուրդին դէմ բորբոքեցաւ Ու անոնց վրայ ձեռքը երկնցուց ու զարկաւ զանոնք, Այնպէս որ լեռները դողացին Ու անոնց դիակները ճամբաներուն վրայ աղբի պէս մնացին։ Սակայն անոր բարկութիւնը չիջաւ, Հապա անոր ձեռքը տակաւին երկնցած է։
‘Անոնք մահառիթ հիւանդութիւններով պիտի մեռնին։ Անոնց համար սուգ պիտի չբռնուի ու անոնք պիտի չթաղուին։ Երկրի երեսին վրայ աղբի պէս պիտի ըլլան։ Սուրով ու սովով պիտի հատնին։ Անոնց դիակները երկնքի թռչուններուն Ու երկրի գազաններուն կերակուր պիտի ըլլան’»։
Այն օրը Տէրոջմէ սպաննուածները Երկրին մէկ ծայրէն մինչեւ երկրին միւս ծայրը պիտի փռուին։ Անոնց համար սուգ պիտի չբռնուի, Անոնք պիտի չհաւաքուին ու պիտի չթաղուին, Երկրի երեսին վրայ աղբի պէս պիտի ըլլան’։
Անոր համար Տէրը այսպէս կ’ըսէ. ‘Ահա ես այս ժողովուրդին առջեւ խոչեր պիտի դնեմ Ու հայրերը որդիներուն հետ մէկտեղ անոնց զարնուելով պիտի գլորին. Դրացին ու բարեկամը պիտի կորսուին’»։
Եւ պիտի ցրուեն զանոնք արեւուն առջեւ ու լուսնին առջեւ Եւ երկնքի բոլոր զօրքերուն առջեւ, Որոնք սիրեցին ու անոնց ծառայեցին Եւ անոնց ետեւէն գացին Ու զանոնք փնտռեցին եւ անոնց երկրպագութիւն ըրին։ Անոնք պիտի չհաւաքուին ու պիտի չթաղուին, Երկրի երեսին վրայ աղբի պէս պիտի ըլլան»։