Եթէ դաշտը ելլեմ Ահա սուրով մեռցուածներ Եւ եթէ քաղաքը մտնեմ, Ահա սովով տկարացածներ կան։ Վասն զի թէ՛ մարգարէն եւ թէ՛ քահանան Իրենց չգիտցած երկիրը կը պտըտին’»։
Շատերէն պարսաւանք լսեցի, Ամէն կողմ վախ կայ, ա՛լ չեմ կրնար հանգստանալ։ «Չարախօսեցէ՛ք ու բամբասեցէք», ըսին. Իմ բոլոր բարեկամներս իմ սխալիլս կը դիտէին՝ ըսելով՝ ՝, ‘Թերեւս անիկա խաբուի ու անոր յաղթենք Եւ անկէ մեր վրէժը լուծենք’»։
Այն ատեն ըսի. «Աւա՜ղ, ո՛վ Տէր Եհովա, Արդարեւ դուն այս ժողովուրդը ու Երուսաղէմը խաբելով խաբեցիր՝ ըսելով. ‘Ձեզի խաղաղութիւն պիտի ըլլայ’. Մինչդեռ սուրը մինչեւ անոնց հոգին հասաւ»։
«Յուդայի մէջ պատմեցէ՛ք Ու Երուսաղէմի մէջ քարոզեցէ՛ք ու ըսէ՛ք, Երկրի վրայ փո՛ղ հնչեցուցէք, Բարձրաձայն աղաղակեցէ՛ք ու ըսէ՛ք. ‘Հաւաքուեցէ՛ք ու պարսպապատ քաղաքները մտէ՛ք’։
Զանոնք ինչո՞ւ համար զարհուրած ու ետ դարձած կը տեսնեմ։ Անոնց զօրաւորները անգամ ջարդուեցան Ու արտորնօք փախչելով իրենց ետեւը չնայեցան. ‘Ամէն կողմէ վախ կայ’, կ’ըսէ Տէրը։
Անոնց վրաններն ու հօտերը պիտի առնուին, Անոնց վարագոյրներն ու բոլոր կարասիները Եւ ուղտերը իրենցմէ հեռու պիտի տարուին Ու անոնց պիտի ըսուի թէ ‘Ամէն կողմանէ վախ կայ’։
«Ահա ես, կ’ըսէ զօրքերու Տէր Եհովան, Քու վրադ վախ պիտի բերեմ Բոլորտիքդ եղողներէն Եւ ամէն մէկը իր առջեւի ճամբան երթալով՝ պիտի ցրուիք Ու փախստականները հաւաքող պիտի չըլլայ։
«Մենք ինչո՞ւ կը նստինք. Հաւաքուեցէ՛ք ու պարսպապատ քաղաքներու մէջ մտնենք Եւ հոն լուռ կենանք, Վասն զի մեր Տէր Աստուածը մեզ լռեցուց, Ու մեզի դառնութեան ջուր խմցուց, Քանզի Տէրոջը դէմ մեղք գործեցինք։
Ամէն կողմէ իմ վախերս հանդիսաւոր տօնի օրուան պէս կանչեցիր Ու Տէրոջը բարկութեան օրը մնացորդ կամ ազատուած չմնաց. Իմ թշնամիս իմ գրկածներս ու մեծցուցածներս հատցուց։