Թշնամին ձեռքը երկնցուց անոր բոլոր ցանկալի բաներուն. Քանզի տեսաւ որ հեթանոսները իր սրբարանին մէջ մտան, Որոնց համար դուն պատուիրեր էիր, որ անոնք քու ժողովարանդ չմտնեն։
Այն ատեն իմ թշնամիս պիտի տեսնէ. Ամօթը պիտի ծածկէ զանիկա, որ ինծի կ’ըսէր թէ՝ «Ո՞ւր է քու Տէր Աստուածդ»։ Իմ աչքերս զանիկա պիտի տեսնեն. Հիմա անիկա փողոցներուն ցեղին պէս ոտքի կոխան պիտի ըլլայ։
Տէր Եհովան այսպէս կ’ըսէ. ‘Ահա ես իմ սրբարանս, ձեր զօրութեանը պարծանքը, ձեր աչքերուն ցանկութիւնը ու ձեր հոգիին խնայածը պիտի պղծեմ եւ ձեր թողուցած տղաքներն ու աղջիկները սուրով պիտի իյնան։
Տե՛ս, ո՛վ Տէր ու նայէ՛, որո՞ւ այսպէս ըրիր. Միթէ կիները իրենց պտուղը՝ իրենց գրկած տղաքները՝ պիտի ուտե՞ն. Քահանան ու մարգարէն Տէրոջը սրբարանին մէջ պիտի սպաննուի՞ն։
Անոնց ազնուականները իրենց մանուկները ջուրի կը ղրկեն։ Անոնք աւազանները գացին, բայց ջուր չգտան Եւ դարձան՝ իրենց պարապ ամաններով։ Ամչցան ու պատկառեցան եւ գլուխնին ծածկեցին։
Քանզի Ամրիին հրամանները կը պահուին Եւ Աքաաբին տանը բոլոր գործերը Եւ դուք անոնց խորհուրդներովը կը քալէք, Որպէս զի քեզ ամայացնեմ Եւ քու բնակիչներդ՝ սուլելու ենթակայ. Ուստի իմ ժողովուրդիս նախատինքը պիտի կրէք»։
Վասն զի Տէրը պիտի ողորմի Յակոբին Եւ Իսրայէլը նորէն պիտի ընտրէ Ու զանոնք իրենց երկրին վրայ պիտի հանգստացնէ. Օտարազգիները պիտի միանան անոնց Ու Յակոբին տանը պիտի յարին։
Ո՛վ Բաբելոնի կոյս աղջիկ, Իջի՛ր ու հողի վրայ նստէ. Ո՛վ Քաղդէացիներու աղջիկ, Գետնի վրայ առանց աթոռի նստէ, Քանզի անգամ մըն ալ քնքուշ ու փափուկ պիտի չկոչուիս։
Եւ իրարու մօտ կամ հեռու եղող հիւսիսի բոլոր թագաւորներուն ու երկրի երեսին վրայ եղող երկրի բոլոր թագաւորներուն խմցուցի։ Անոնցմէ ետքը Սիսակի թագաւորը պիտի խմէ։