Ո՛վ Բաբելոնի կոյս աղջիկ, Իջի՛ր ու հողի վրայ նստէ. Ո՛վ Քաղդէացիներու աղջիկ, Գետնի վրայ առանց աթոռի նստէ, Քանզի անգամ մըն ալ քնքուշ ու փափուկ պիտի չկոչուիս։
Ու Եղամին վրայ երկնքի չորս կողմէն չորս հովեր պիտի բերեմ, Զանոնք այս բոլոր հովերուն պիտի ցրուեմ Ու պիտի չըլլայ ազգ մը, որուն Եղամի փախստականները չերթան։
Զօրքերու Տէրը այսպէս կ’ըսէ. «Իսրայէլի որդիները ու Յուդայի որդիները մէկտեղ զրկանք կրեցին Ու անոնց բոլոր գերեվարները զանոնք բռնեցին Ու չեն ուզեր զանոնք արձակել։
Քանզի ահա ես Բաբելոնի վրայ Հիւսիսի երկրէն մեծ ազգերու խումբ մը Պիտի արթնցնեմ ու հանեմ։ Անոր առջեւ գունդերով պիտի շարուին Եւ ան պիտի առնուի։ Անոնց նետերը, յաջողակ պատերազմողի նետերու պէս Պարապ պիտի չդառնան։
Բայց անիկա բարկութեամբ խլուեցաւ ու գետինը ձգուեցաւ Եւ արեւելեան հովը անոր պտուղը չորցուց։ Անոր զօրաւոր ճիւղերը կոտրեցան ու չորցան Եւ զանոնք կրակը կերաւ։
Թէեւ անիկա եղբայրներուն մէջ պտղաբեր ըլլայ, Արեւելեան հովը պիտի գայ, Անապատէն Տէրոջը հովը պիտի ելլէ. Անոր աղբիւրը պիտի ցամքի, Անոր աղբերակը պիտի չորնայ. Անոր բոլոր թանկագին առարկաներուն գանձը պիտի կողոպտուի։