16 Անոնց կապարճները բաց գերեզմանի պէս են, Բոլորն ալ զօրաւոր մարդիկ են։
Վասն զի անոնց բերնին մէջ ճշմարտութիւն չկայ, Անոնց ներսիդին չարութիւն կայ։ Անոնց կոկորդը բաց գերեզման է, Իրենց լեզուովը նենգաւոր եղան։
Անոնց աղեղները երիտասարդները պիտի խոցեն Ու անոնք որովայնի պտուղին գթութիւն պիտի չընեն։ Անոնց աչքը պիտի չգթայ տղաքներուն։
Անոնց նետերը սուր են Ու բոլոր աղեղները՝ լարուած։ Անոնց ձիերուն սմբակները գայլախազի կը նմանին Եւ կառքերուն անիւները մրրիկի պէս են։
Տէրը այսպէս կ’ըսէ. «Ահա հիւսիսի երկրէն ժողովուրդ մը կու գայ Ու երկրի ծայրերէն մեծ ազգ մը կ’ելլէ։
Անոնք աղեղ եւ նիզակ կը կրեն, Անոնք անգութ ու անողորմ են։ Անոնց ձայնը ծովու պէս կը գոռայ, Անոնք ձիերու վրայ կը հեծնեն Ու պատերազմիկի պէս Քեզի դէմ կը շարուին, ո՛վ դուստր Սիօնի»։
Իր նետերը երիկամունքներուս մէջ խոթեց։
«Անոնց կոկորդը բաց գերեզման է, իրենց լեզուովը նենգաւոր եղան, իժերու թոյն կայ անոնց շրթունքներուն տակ»։