Դարձայ ու արեւուն տակ տեսայ, Թէ ճամբան վազողներունը չէ, Պատերազմը զօրաւորներունը չէ Նաեւ հացը իմաստուններունը չէ, Հարստութիւնն ալ հանճարեղներունը չէ, Նաեւ շնորհքը գիտուններունը չէ. Հապա ժամանակ ու դիպուած կը պատահին ամենուն։
Քանզի անիկա կ’ըսէ. «Ես իմ ձեռքիս ուժովը Ու իմ իմաստութիւնովս ըրի ասիկա, Որովհետեւ ես խելացի եմ։ Ազգերուն սահմանները վերցուցի Ու անոնց գանձերը յափշտակեցի Եւ զօրաւորի պէս բնակիչները նուաճեցի։
Մովաբին ամբարտաւանութիւնը լսեցինք։ Անիկա խիստ ամբարտաւան է։ Անոր գոռոզութիւնը, ամբարտաւանութիւնն ու սրտմտութիւնը լսեցինք։ Անոր սնապարծ խօսքերը պարապ են։
Տէրը այսպէս կ’ըսէ. ‘Եգիպտոսի օգնականներն ալ պիտի իյնան ու անոր զօրութեանը հպարտութիւնը պիտի խոնարհի. Մագդողէն մինչեւ Սուհէն սուրով պիտի իյնան անոր մէջ’։