Աբեններ Յովաբին պոռալով՝ ըսաւ. «Միթէ սուրը անդադար պիտի ուտէ՞։ Չե՞ս գիտեր թէ ասոր վերջը դառն կ’ըլլայ։ Մինչեւ ե՞րբ ժողովուրդին պիտի չհրամայես որ իրենց եղբայրները հալածելէն ետ դառնան»։
Միթէ տապարը իրմով կտրող մարդուն դէմ կը գոռոզանա՞յ. Կամ սղոցը զինք գործածողին դէմ կը հպարտանա՞յ։ Ասիկա այսպէս է՝ որպէս թէ գաւազանը զինք վերցնողը շարժէր Եւ ցուպը բարձրացնէր զայն որ փայտ չէ։
Մինչեւ ե՞րբ երկիրը սուգ պիտի բռնէ Իր բնակիչներուն չարութեանը համար Ու բոլոր դաշտին խոտը պիտի չորնայ։ Անասուններն ու թռչունները հեռացան, Վասն զի ըսին. «Անիկա մեր վախճանը պիտի չտեսնէ»։
«Անոնց վրայ չորս տեսակ պատիժ պիտի ղրկեմ, կ’ըսէ Տէրը. Մեռցնելու համար՝ սուրը, Պատառելու համար՝ շուները, Ուտելու ու ապականելու համար՝ Երկնքի թռչուններն ու երկրի գազանները։
«Արթնցի՛ր, ո՛վ սուր, իմ հովիւիս դէմ Ու իմ ընկերս եղող մարդուն դէմ», կ’ըսէ զօրքերու Տէրը։ «Հովիւը զա՛րկ, որ աչխարները ցրուին։ Իմ ձեռքս պզտիկներուն դէմ պիտի դարձնեմ»։
Այն ատեն երեք գունդն ալ փողերը հնչեցուցին ու սափորները կոտրտեցին ու ձախ ձեռքով ջահերը ու աջ ձեռքով փողերը բռնած էին եւ հնչեցնելով կը պոռային ու կ’ըսէին. «Տէրոջը ու Գեդէօնին սուրը»։