Իմ սիրտս Մովաբին համար պիտի աղաղակէ։ Անոր փախստականները երեք տարեկան երինջի պէս մինչեւ Սեգովը պիտի փախչին. Քանզի Ղուիթին զառիվերէն լալով պիտի ելլեն, Վասն զի Որոնայիմի ճամբան կոտորածի աղաղակ պիտի հանեն։
Մեր տօնախմբութիւններու քաղաքին՝ Սիօնին՝ նայէ՛։ Քու աչքերդ Երուսաղէմը պիտի տեսնեն, Իբրեւ խաղաղ բնակարան մը ու անխախտ վրան մը, Որուն ցիցերը յաւիտեան պիտի չշարժին Ու չուանները բնաւ պիտի չկտրին։
Հիմա ասոնց երկուքն ալ՝ Անզաւակութիւն եւ որբեւարութիւն՝ Յանկարծ՝ մէկ օրուան մէջ քու վրադ պիտի գան։ Քու դիւթանքներուդ շատութեանը մէջ Եւ քու անթիւ կախարդութիւններուդ մէջ Անոնք ամբողջ քու վրադ պիտի գան։
Զիս հալածողները թող ամչնան, բայց ես պիտի չամչնամ. Թող անոնք զարհուրին, բայց ես պիտի չզարհուրիմ. Անոնց վրայ թշուառութեան օրը բեր Եւ զանոնք կրկին կոտորածով կոտորէ։
Սակայն Տէր Եհովան այսպէս կ’ըսէ. «Որչա՜փ աւելի, երբ ես իմ չորս սաստիկ պատիժներս՝ սուրը, սովը, չար գազաններն ու ժանտախտը՝ Երուսաղէմի վրայ ղրկեմ՝ մարդն ու անասունը անկէ կոտորելու համար։