Սողոմոն ըսաւ. «Դուն քու ծառայիդ, իմ հօրս Դաւիթին մեծ ողորմութիւն ըրիր, քանզի անիկա քու առջեւդ ճշմարտութեամբ, արդարութեամբ եւ ուղիղ սրտով քալեց քեզի հանդէպ ու անոր՝ այս մեծ ու ամուր սէրը պահեցիր ու իր աթոռը նստող որդի մը տուիր անոր։
Անոր անունը յաւիտեան պիտի մնայ։ Որչափ ատեն որ արեգակը կը մնայ, անոր անունն ալ պիտի մնայ Ու մարդիկ անով պիտի օրհնուին։ Բոլոր ազգերը երանութիւն պիտի տան անոր։
Որպէս զի երկրի վրայ օրհնուողը Ճշմարիտ Աստուծմով օրհնուի Ու երկրի վրայ երդում ընողը Ճշմարիտ Աստուծմով երդում ընէ։ Քանզի առաջուան նեղութիւնները մոռցուեցան Ու անոնք իմ աչքերէս ծածկուեցան։
Սակայն Եհովան ճշմարիտ Աստուած է, Անիկա կենդանի Աստուած է եւ յաւիտենական Թագաւոր։ Անոր բարկութենէն երկիրը կը դողայ Ու ազգերը անոր սրտմտութեանը չեն դիմանար։
Եթէ անոնք իմ ժողովուրդիս ճամբաները սորվին Ու իմ անունովս երդում ընեն՝ ըսելով ‘Կենդանի է Տէրը’ (Ինչպէս անոնք իմ ժողովուրդիս՝ Բահաղի անունովը երդում ընել սորվեցուցին), Այն ատեն իմ ժողովուրդիս մէջ պիտի հաստատուին։
Ո՛վ Տէր, իմ զօրութիւնս, իմ բերդս Ու իմ ապաստանարանս նեղութեան օրը, Երկրի ծայրերէն ազգերը քեզի պիտի գան Ու պիտի ըսեն. «Իրաւցընէ մեր հայրերը ստութիւն, Ունայնութիւն ու անօգուտ բաներ ժառանգեցին։
Այն ատեն Երուսաղէմը ‘Տէրոջը աթոռը’ պիտի անուանեն Եւ բոլոր ազգերը հոն՝ Տէրոջը անուանը համար Երուսաղէմ պիտի հաւաքուին. Անգամ մըն ալ իրենց չար սրտին կամակորութեանը ետեւէն պիտի չերթան։
Ասիկա ինծի ուրախութեան անուն, փառք ու պարծանք պիտի ըլլայ երկրի բոլոր ազգերուն մէջ, որոնք պիտի լսեն այն բարութիւնները, որ ես անոնց պիտի ընեմ եւ պիտի վախնան ու դողան այն բարութեան ու յաջողութեանը համար, որ ես այս քաղաքին պիտի ընեմ»։
Բայց ան որ կը պարծի՝ թող անով պարծի, Որ կը հասկնայ ու զիս կը ճանչնայ Եւ գիտէ թէ ե՛ս եմ Տէրը, Որ երկրի վրայ ողորմութիւն, իրաւունք ու արդարութիւն կ’ընեմ. Քանզի ես ասոնց կը հաճիմ»։
Քանզի արեւուն ծագած տեղէն մինչեւ անոր մարը մտած տեղը, Ազգերուն մէջ իմ անունս մեծ պիտի ըլլայ։ Ամէն տեղ իմ անուանս Խունկ ու սուրբ ընծայ պիտի մատուցանուի, Քանզի իմ անունս ազգերուն մէջ մեծ պիտի ըլլայ’, կ’ըսէ զօրքերու Տէրը։
Այս գիշեր հոս կեցիր ու եթէ անիկա առաւօտուն իր ազգականութեան պարտաւորութիւնը քեզի հատուցանել ուզէ, աղէ՛կ, թո՛ղ հատուցանէ. բայց եթէ անիկա ազգականութեան պարտաւորութիւնը քեզի հատուցանել չուզէ, այն ատեն ես կը հատուցանեմ։ Կենդանի է Տէրը՝ մինչեւ առաւօտ հոս պառկէ»։
Իսկ Դաւիթ երդում ալ ըրաւ ու ըսաւ. «Քու հայրդ աղէկ գիտէ, որ ես քու առջեւդ շնորհք գտեր եմ. անոր համար կ’ըսէ թէ՝ ‘Յովնաթան այս բանը թող չգիտնայ, չըլլայ թէ վշտանայ’. բայց կենդանի է Տէրը ու կենդանի է քու անձդ, որ իմ ու մահուան մէջտեղ միայն մէկ քայլ մնացեր է»։