11 Այն ատեն այս ժողովուրդին ու Երուսաղէմին պիտի ըսուի. «Այրող հով մը անապատին բլուրներէն կը փչէ Իմ ժողովուրդիս աղջկան ճամբուն մէջ, Ո՛չ թէ հոսելու համար, ո՛չ ալ մաքրելու համար։
Բայց ամէնքս պիղծ բանի պէս եղանք Ու մեր բոլոր արդար գործերը անմաքուր լաթի պէս են։ Ամէնքս տերեւի պէս կը թառամինք Ու մեր անօրէնութիւնները հովի պէս մեզ կը հեռացնեն։
«Ուստի անոնց՝ այս խօսքը ըսէ. ‘Գիշեր ու ցորեկ աչքերս արցունք պիտի թափեն Ու բնաւ պիտի չդադարին, Վասն զի իմ ժողովուրդիս կոյս աղջիկը մեծ կոտորածով, Խիստ սաստիկ հարուածով կոտորուեցաւ։
Իմ ժողովուրդիս աղջկան բեկմանը համար աչքերս արցունք թափելէն աւրուեցան, Աղիքներս խռովեցան, լեարդս գետինը թափուեցաւ, Վասն զի տղաքներն ու կաթնկերները քաղաքին հրապարակներուն մէջ կը նուաղին։
Բայց անիկա բարկութեամբ խլուեցաւ ու գետինը ձգուեցաւ Եւ արեւելեան հովը անոր պտուղը չորցուց։ Անոր զօրաւոր ճիւղերը կոտրեցան ու չորցան Եւ զանոնք կրակը կերաւ։
Թէեւ անիկա եղբայրներուն մէջ պտղաբեր ըլլայ, Արեւելեան հովը պիտի գայ, Անապատէն Տէրոջը հովը պիտի ելլէ. Անոր աղբիւրը պիտի ցամքի, Անոր աղբերակը պիտի չորնայ. Անոր բոլոր թանկագին առարկաներուն գանձը պիտի կողոպտուի։