Որոնք փայտին կ’ըսեն. ‘Դուն իմ հայրս ես’ Ու քարին՝ ‘Դուն զիս ծնար’, Քանզի ինծի կռնակ դարձուցին եւ ո՛չ թէ՝ երես. Բայց իրենց ձախորդութեան ժամանակը կ’ըսեն. ‘Ելի՛ր ու մեզ ազատէ՛’։
Բայց ես ըսի. ‘Քեզ ի՞նչպէս որդիներուն մէջ դնեմ Եւ քեզի այն ցանկալի երկիրը, Ազգերուն խիստ գեղեցիկ ժառանգութիւնը տամ’ Ու ըսի. ‘Ինծի «Հայր իմ» պիտի աղաղակես Եւ ինծի հետեւելէն ետ պիտի չդառնաս’։
Լալով պիտի գան ու աղաչանքներով զանոնք պիտի բերեմ. Զանոնք ջուրերու վտակներուն քովէն պիտի պտըտցնեմ, Շիտակ ճամբայէն, որուն մէջ պիտի չգայթին. Վասն զի Իսրայէլին հա՛յր եղայ Ու Եփրեմը իմ անդրանիկս է։
«Տղան՝ իր հօրը, Ծառան՝ իր տիրոջը պատիւ կ’ընէ։ ‘Եթէ ես հայր եմ, իմ պատիւս ո՞ւր է, Եթէ տէր եմ, իմ վախս ո՞ւր է’, Կ’ըսէ ձեզի զօրքերու Տէրը, Ո՛վ քահանաներ, որ իմ անունս կ’անարգէք Եւ դուք կ’ըսէք. ‘Քու անունդ ի՞նչ բանով անարգեցինք’։
Բայց դուք ըսիք. ‘Ինչո՞ւ’։ Անոր համար որ Տէրը վկայ եղաւ քու եւ քու երիտասարդութեանդ կնոջ միջեւ, Որուն հետ անհաւատարմութեամբ վարուեցար։ Անիկա քու ընկերդ ու քու ուխտիդ կինն է։