Հետեւեալ օրը մեծ աղջիկը պզտիկին ըսաւ. «Ահա երէկ գիշեր հօրս հետ պառկեցայ. այս գիշեր ալ անոր գինի խմցնենք եւ մտիր ու իրեն հետ պառկէ ու մեր հօրմէն սերունդ պահենք»։
Ու չուզեցին մտիկ ընել եւ իրենց մէջ ըրած հրաշքներդ չյիշեցին. հապա իրենց պարանոցը խստացուցին ու իրենց առաջնորդ մը ընտրեցին, իրենց ծառայութեան դառնալու գլուխ կարգեցին՝ ՝, բայց դուն ներող, ողորմած, գթած, երկայնամիտ ու բազումողորմ Աստուած ըլլալուդ՝ զանոնք երեսէ չձգեցիր.
Միթէ հեթանոսներուն չաստուածներուն մէջ անձրեւ տուող մը կա՞յ, Կամ թէ երկինքնե՞րը կու տան անձրեւը։ Չէ՞ որ ասիկա ընողը դո՛ւն ես, ո՛վ մեր Տէր Աստուածը. Ուստի քեզի կը յուսանք, Վասն զի ասոնց ամէնքը դուն ըրիր։
Անոնց ազնուականները իրենց մանուկները ջուրի կը ղրկեն։ Անոնք աւազանները գացին, բայց ջուր չգտան Եւ դարձան՝ իրենց պարապ ամաններով։ Ամչցան ու պատկառեցան եւ գլուխնին ծածկեցին։
«Քեզի գրքի տոմս մը ա՛ռ ու անոր վրայ գրէ՛ այն բոլոր խօսքերը, որոնք քեզի հետ խօսելու սկսած օրէս Յովսիային օրերէն մինչեւ այսօր Իսրայէլի վրայով ու Յուդայի վրայով եւ բոլոր ազգերուն վրայով խօսեցայ։
Եւ իրենց սրտին մէջ չըսին՝ ‘Մեր Տէր Աստուծմէն վախնանք, Որ անձրեւը, առաջին ու վերջին անձրեւը իր ատենին կու տայ Եւ հունձքի համար որոշուած շաբաթները մեզի կը պահէ’»։
Ո՛վ Տէր, միթէ քու աչքերդ ճշմարտութեան չե՞ն նայիր։ Զանոնք ծեծեցիր, բայց ցաւ մը չզգացին, Զանոնք հատցուցիր, բայց խրատ մը ընդունիլ չուզեցին, Իրենց երեսը ապառաժէն աւելի կարծրացուցին Եւ դառնալ չուզեցին։
Միթէ իրենց պղծութիւն ըրած ատենը կ՛ամչնա՞ն։ Բնաւ չեն ամչնար Ու պատկառիլ չեն գիտեր։ Անոր համար ինկածներուն մէջ պիտի իյնան, Անոնց այցելութիւն ըրած ատենս պիտի գլորին», կ’ըսէ Տէրը։
Միթէ իրենց պղծութիւն ըրած ատենը կ’ամչնա՞ն։ Բնաւ չեն ամչնար Ու պատկառիլ չեն գիտեր։ Անոր համար ինկածներուն մէջ պիտի իյնան»։ «Անոնց այցելութիւն եղած ատենը պիտի գլորին», կ’ըսէ Տէրը։
Ո՞վ է այն իմաստուն մարդը, որ ասիկա հասկնայ Եւ անոր՝ Աստուծոյ բերանը խօսած ըլլայ, որ ասիկա յայտնէ, Թէ երկիրը ինչո՛ւ համար աւերուեցաւ Ու այրած անապատի պէս եղաւ, Ուրկէ մարդ չանցնիր։
«Հունձքէն երեք ամիս առաջ անձրեւը դադրեցուցի, Ո՛չ մէկ քաղաքի վրայ անձրեւ տեղացուցի. Բայց միւս քաղաքին վրայ անձրեւ տեղացուցի։ Վիճակի մը վրայ անձրեւ եկաւ, Բայց միւս վիճակը, որուն վրայ անձրեւ չեկաւ, չորցաւ։
Ես երկրին վրայ ու լեռներուն վրայ, Ցորենին վրայ ու գինիին վրայ ու իւղին վրայ, Գետնի բերքերուն վրայ, Մարդոց վրայ ու անասուններուն վրայ, Ձեռքերու բոլոր վաստակին վրայ երաշտութիւն բերի»։